Εκεί, από το πουθενά τη γνώρισα τυχαία, μετά από ένα άλλο τόσο τυχαίο τηλεφώνημα, μετά από ένα (δυό φορές πιο) τυχαίο καφέ. Σα να με περίμενε μέσα στο χρόνο... Βγαίνω, την χαζεύω για λίγα δεύτερα να στέκεται με την πλάτη στον τοίχο, φάτσα κάρτα στην έξοδο. Δεν κοιτάει εμένα. Κοιτάει χαμηλά, αλλά ξέρει οτι είμαι εκεί. Σηκώνει το κεφάλι αργά και με κοιτάει στα μάτια. Χαμογελάει ενώ μ' ακούει να τσαμπουνώ αηδίες και δαγκωνει το κάτω χείλος. Τίποτε άλλο δεν έχει πια σημασία παρά μόνο εκείνο το δαγκωμένο χαμόγελο. Να σε κοιτά στα μάτια σαν να κρέμεται από την κάθε σου λέξη, να σε κάνει να νιώθεις μιά απειλή με την απίστευτη συγκατάβασή της... Πές μου πως να μην σε ερωτευτώ.

Φράσεις ολόκληρες να ανάβουν και να σβήνουν για σένα. Να έχω μία αβάσταχτη αγωνία μόνο για σένα, τις πιό ανύποπτες στιγμές... σκύβοντας να δέσω τα κορδόνια μου, σφίγγοντας το χέρι ενός φίλου, μέσα στον πυρετό μου μετρώντας τη νύχτα. Αναβοσβήνοντας το φώς λίγο πρίν βυθιστώ στην αγκαλιά του ύπνου, να φτιάχνω το σκαρίφημα της παρουσίας σου στο σκοτάδι, στήνω αυτί για να πιάσω μιά κουβέντα σου να με ακολουθήσει σαν νότα. Στα πιό όμορφά μου όνειρα φαντάζομαι τα κεφάλια μας να γέρνουν το ένα δίπλα στο άλλο, κουρασμένοι από αξεδίψαστα φιλιά, γυρεύοντας να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την τυραννία της απόστασης που μας χωρίζει.

Έξω ψιλοβρέχει, μιά ακόμα, μουσκεμένη με σκέψεις, νύχτα μου ψυθιρίζει πως ούτε και απόψε θα έρθεις...

υ.γ.: το κείμενο αυτό γράφτηκε και ξαναγράφτηκε, μόνο έτσι προσπάθησε να βάλει μέσα σε λίγες λέξεις ματιές και αγκίγματα, χαχανίσματα και αρώματα... προσπάθησε

Όλες οι σκέψεις στέκουνε σαν αδεια βαγόνια.
Το βράδυ με βρήκε να γυρίζω γύρω-γύρω από το άγαλμα μίας πλατείας κι επιταχύνω το ρυθμό κι έχουν περάσει ώρες. Όλοι σας, ο καθένας, η καθεμιά, κάνετε κύκλους μα στην ουσία πάτε ευθεία. Γυρίζετε σα σβούρες και δε το παίρνετε χαμπάρι. Προκειμένου να κάνω κύκλους, εγώ μπαίνω μέσα και τον αντιμετωπίζω παρ' όλο που βρίσκομαι ακόμα στην περιφέρεια... θα φτάσω και στο κέντρο.

Πρέπει να ησυχάσω, να πάρω απόσταση, να διεκδικήσω χρόνο μόνο για μένα, να σκεφτω τι θελω, μου το χρωστάω. Εσύ με φυλάς και τα ζόρια σου περισσεύουν.

Είπες πως είσαι η τελευταία μου σύνδεση με τον κόσμο, ότι φοβάμαι μη τη χάσω. Αν εγώ κόψω τη τελευταία μου σύνδεση και βρω τη δύναμη, εσύ θα βρεις τη δύναμη να μην ξεκόψεις από μένα;

Πάντως το θυμάμαι, σου είχα απαντήσει.
Τώρα πια δεν εξηγώ. Τό 'χω σταματήσει.

Θέλει μαγκιά να κρατάς τιμόνι. Τα πάντα εδώ κινούνται με άπιαστους ρυθμούς. Ακόμα και τα δευτερόλεπτα δείχνουν να σπρώχνουν, ευγενικά πάντα, το ένα το άλλο μήπως και περάσουν πιό γρήγορα την ώρα. Δυό ρόδες, ένα κράμα μέταλλο και κορμί, ένα τιμόνι, ένα ζευγάρι γάντια, γυαλιά και κράνος, το νεοχαρισμένο αδιάβροχο και ξεχύθηκα στους δρόμους.

Δε ξέρω που βγάζει ποιός...έχω στη μία μου τσέπη ένα χάρτη και στην άλλη όλο το χρόνο του κόσμου, μιά ωρίτσα μου φτάνει... προς το παρόν.