...νομίζω πως γλυτώνω την μία παγίδα και πέφτω στην διπλανή, την μεγαλύτερη. Τίποτα από αυτά που θα θέλαμε να πούμε, που θα έπρεπε να πούμε, δε θα πούμε. Πως να πείς ό,τι κατάλαβες και ό,τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια. Για το ότι έχεις χάσει τον ύπνο σου και έμεινες πίσω; Ότι υπήρξαν ξημερώματα που ήσουν μόνος σου, κομματιασμένος, στο δρόμο, ενώ όλοι οι συμμαθητές σου κοιμόντουσαν εκείνα τα βράδυα από νωρίς; Τι νόημα έχει να πείς ότι φίλησες ένα σκύλο του δρόμου στο στόμα, μιά μέρα που αγαπούσες όλο τον κόσμο; Ή ότι έχεις δει το νερό της ψυχής σου να χύνεται από τα τρύπια σου γόνατα; Ότι έχεις δεί τα όνειρά σου με τα ίδια σου τα μάτια και δεν έχεις ξεπεράσει ακόμα το σόκ;
Μου το είπανε κάποτε, όταν μου δώθηκε στα χέρια, πως το βιβλίο αυτό είναι ναρκωτικό, σαν το δοκιμάσεις λίγο, το πίνεις ολόκληρο μέσα σε λίγες ώρες και όσο και αν θέλω να παραδεχτώ πως για κάποιο καιρό το έβαλα στην άκρη, υπήρξαν στιγμές που γύριζε ξανά και ξανά στο κεφάλι μου. Σταματημένες ιστορίες, ένα λεπτό πρίν. Όπως ακριβώς με είχανε προειδοποιησει.
Τι νόημα θα είχε να πώ πόσο σκασμό έχω καταπιεί;
Εσύ βάζεις ΒΡ και εγώ στρίβω Golden Virginia.
(Οδυσσέας Ιωάννου - Κέρματα)
Μου το είπανε κάποτε, όταν μου δώθηκε στα χέρια, πως το βιβλίο αυτό είναι ναρκωτικό, σαν το δοκιμάσεις λίγο, το πίνεις ολόκληρο μέσα σε λίγες ώρες και όσο και αν θέλω να παραδεχτώ πως για κάποιο καιρό το έβαλα στην άκρη, υπήρξαν στιγμές που γύριζε ξανά και ξανά στο κεφάλι μου. Σταματημένες ιστορίες, ένα λεπτό πρίν. Όπως ακριβώς με είχανε προειδοποιησει.
Τι νόημα θα είχε να πώ πόσο σκασμό έχω καταπιεί;
Εσύ βάζεις ΒΡ και εγώ στρίβω Golden Virginia.
