...le petit prince de l'obscurite...: Ιουλίου 2005...le petit prince de l'obscurite... by telson

Μπορώ

Κυριακή, Ιουλίου 31, 2005
με ακρίβεια στις: 7/31/2005 12:31:00 μ.μ.

Έχω μια ανελέητη συνείδηση του νήματος της ζωής μου και θα μπορούσα να θυμηθώ όλα τα άσχημα πράγματα που μου συνέβησαν σε αντίθεση με τα όμορφα. Νιώθω τον εαυτό μου σε μιά ευθεία, την οποία αισθάνομαι πίσω από την πλάτη μου, ακόμα και όταν δεν κοντοστέκομαι να κοιτάξω πίσω. Είναι σκοτάδια που θέλω να βγάλω από μέσα μου. Νομίζω τώρα πλησιάζω τα σκοτάδια με περίσσια συνείδηση ή καλύτερα με περίσσια αγωνία για συνείδηση.

Εμείς μπορέι να τα καταφέρνουμε να ζήσουμε αλλιώς, με αξιοπρέπεια, με ελεύθερη σκέψη και με την προσωπική τους ηθική ανέγγιχτη.

Είναι στην άλλη μου φύση, η δικαιολογία μου, η "πιπίλα" μου πως μπορώ να συχωρέσω τα πάντα, μα δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα.

έγραψε το τέλσον στις 7/31/2005 12:31:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 6 Σχόλια

πια

Παρασκευή, Ιουλίου 29, 2005
με ακρίβεια στις: 7/29/2005 04:51:00 μ.μ.

Μάτια μου, δεν είχα προθέσεις, αρπάζω κάθε ευκαιρία απ' τα μαλλιά.
Εγώ δεν κάνω θαύματα, έχω αρχές, δεν έχω τακτική (όπως πολλές φορές μου είπες), μήτε ταλέντα έχω, μήτε σπαθί και πανοπλία για προστασία.

Δεν έχω κάστρο να υπερασπιστώ... ούτε και σένα έχω...

έγραψε το τέλσον στις 7/29/2005 04:51:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 3 Σχόλια

γαμόκυκλοι

Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2005
με ακρίβεια στις: 7/25/2005 09:47:00 μ.μ.

Ανοίγω το ραδιόφωνο όταν έχω την ευκαιρία, σαρώνω τους σταθμούς, τώρα όπως και τότε, προσπαθώντας να ακούσω την ηχώ της φωνής σου.
Ακόμα σε ονειρεύομαι, τ' ορκίζομαι, αλήθεια, με κατηγορείς, αν δεν μπορώ να κρατήσω στη μνήμη μου την εικόνα σου, χαμένη σε εκείνες τις ζαλισμένες ηλιόλουστες ημέρες, ναρκωμένος από την ευχαρίστηση, όταν γνώριζα ακριβώς ποιος ήμουν.

Σε θέλω ακόμα τόσο πολύ μερικές φορές...
...αλλά προφανώς πλέον όχι τόσο συχνά, ούτε τόσο πολύ.

έγραψε το τέλσον στις 7/25/2005 09:47:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 21 Σχόλια

(Για) Όσα

Πέμπτη, Ιουλίου 21, 2005
με ακρίβεια στις: 7/21/2005 02:23:00 μ.μ.

Όσα γράφω εδώ είναι απλές σκέψεις, χωρίς λογική σειρά και χωρίς απόλυτη ακρίβεια. Σκόρπια νοήματα, υπονοούμενα εδώ κι εκεί, μπερδεμένες εντυπώσεις. Όπως και στη ζωή εκεί έξω... Η μόνη διαφορά είναι ότι με σένα για βοηθό καταφέρνω να έχω και "οπτική" επαφή με το εκάστοτε θέμα. Πράγμα που μπορεί να οδηγήσει και στην καταστροφή βέβαια. Για σκέψου, τι θα συνέβαινε αν έπεφτες σε λάθος χέρια; Αλλά και πάλι, πολύ κακό για το τίποτα. Δεν νομίζω ότι θα ήταν και τόσο άσχημο. Ίσως κάποιοι εκτιμήσουν ότι έχεις το θάρρος να εκφράζεσαι έστω και ιδιωτικά. Μήπως τελικά θέλεις πραγματικά να με διαβάσουν ξένα μάτια;

Εγώ, σιωπηλός παρατηρητής και ενεργός παίχτης (ή μήπως όχι. Κόσμος πάει κι έρχεται). Τι κρίμα! Εγγενείς συγγένειες και διακριτικές παραβλέψεις. Όλα έχουν κάποιο σκοπό. Κάθε ψέμα κρύβει μια αλήθεια και κάθε αλήθεια κρύβει ένα ψέμα. Όπως και στη ζωή εκεί έξω... Ένας τόπος συνάντησης και μια αλυσίδα συναισθημάτων. Δύσκολες οι σχέσεις των ανθρώπων. Αν σου φαίνονται εύκολες μάλλον δεν έχεις σφαιρική αντίληψη. Κι αν αποκτήσεις σφαιρική ματιά αποστασιοποιείσαι σε κάποιο βαθμό.

Το καφενείο της αλληλεγγύης. Και του ανταγωνισμού. Και της μικροπρέπειας. Ως βάση για μια πετυχημένη συνταγή παίρνουμε το χτίσιμο των σχέσεων. Προσθέτουμε μια δόση κινήτρου (επιτυχία, επικοινωνία, διασκέδαση) και αρχίζουν οι χημικές αντιδράσεις. Άλλωστε τα πάντα είναι χημεία. Όπως και στη ζωή εκεί έξω... Το κακό είναι να μη γνωρίζεις πού και πότε θα προσθέσεις το "μυστικό" συστατικό. Διαφορετικό και ξεχωριστό για τον καθένα, αλλά πάντα τόσο σημαντικό για την εξέλιξη. Κάποιοι ξεχνούν να συνεισφέρουν και άλλοι υπερβάλλουν. Μην τους κρατάς κακία... Γνωρίζεις την πραγματική αιτία γι' αυτό; Δεν είναι ανάγκη να σκέφτεσαι πάντα το κακό. Εσύ όμως ξέρεις καλά να ξεχωρίζεις την αλήθεια από το ψέμα, ε; Γιατί τα αναλύω όλα τόσο πολύ;

Σίγουρα οι περισσότερες σκέψεις θα φαντάζουν ξένες σε αρκετούς. Μα και σε μένα το ίδιο! Όταν διαπιστώνω ακατανόητες κραυγές και αγωνιώδεις εκκλήσεις δεν ξέρω πως να αντιδράσω... Να γελάσω ή να κλάψω; Ματαιδοξία. Χαρακτηριστικό του ανθρώπινου γένους.

Αυτό με κάνει άνθρωπο;

Δεκτή αν συνοδεύεται απαραιτήτως από ευγένεια, σεβασμό, κατανόηση και επαναφορά στην πραγματικότητα. Ένα κενό... το οποίο γιγαντώνεται και μας κατασπαράζει όλους. Όσοι το αφήσουν δηλαδή. Πολλοί προσπάθησαν να αντισταθούν αλλά αγνοήθηκαν. Και ενσωματώθηκαν. Ή πιθανότατα αποστάτησαν. Όλα είναι δεκτά. Όπως και στη ζωή εκεί έξω...

Καταστάσεις που οριοθετούν σχέσεις και θλίβουν καρδιές. Πρόσεξε τα λόγια σου... Έγινες σίγουρα κατανοητός; Μια φορά μονάχα φτάνει να ραγίσει το γυαλί, λένε. Και μετά; Το μετά θα φανεί στην πορεία. Θα βοηθήσεις κι εσύ σ' αυτό, δεν μπορεί! Τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα θες. Δυσάρεστα γεγονότα μας ενώνουν και ευχάριστες στιγμές μας χωρίζουν. Όπως και στη ζωή εκεί έξω άλλωστε... Αλλά τι λόγος σου πέφτει εσένα; Ένας απλός παρατηρητής είσαι! Με ποιο δικαίωμα σχολιάζεις και καυτηριάζεις τόσο σοβαρά θέματα; Με το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης φυσικά! Αυτά τα γράφω για μένα και μόνο. Χαίρομαι που -έμμεσα ή άμεσα- θελήσατε και άλλοι να προσθέσετε σκέψεις, το δέχομαι με χαρά.

Αυτό να ήθελα να προκαλέσω... ευχαριστώ για την συνεισφορά όλων σας

έγραψε το τέλσον στις 7/21/2005 02:23:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 1 Σχόλια

Αστικός Μύθος

Τρίτη, Ιουλίου 19, 2005
με ακρίβεια στις: 7/19/2005 03:08:00 μ.μ.

Το τελευταίο καιρό γυρίζω πίσω, διαβάζω συνεχώς, κάτι που έχω να το κάνω χρόνια, από παιδί. Θαυμάζω τον αφηγηματικό τρόπο γραφής που ρέει περιγράφοντας κάτι που θα μπορούσε να κριθεί ως "αστικός μύθος¨. Τα πάντα καταλήγουν εκεί που ξεκίνησαν, στις γυναίκες... και στους άντρες.

Η συμπεριφορά των και η εναντίωση τους... η δράση και η αντίδραση, τα πράματα είναι θαρρώ πολύ πιό απλά.

Μπορεί μερικοί άντρες να μην είναι εφικτό να εξημερωθούν. Ίσως να πρέπει να τρέχουν σαν τρελοί μέχρι να βρούν κάποια, το ίδιο τρελή για να τρέχουν μαζί. Μα ξαφνικά και απρόσμενα, οι σκέψεις τους απέκτησαν βάθος, σαν να ωρίμασαν με μιάς και βγάλαν συμπεράσματα και πιάσαν γρήγορα γρήγορα μελάνι να ερωτευτούν με το χαρτί μιας και δεν τόλμησε τίποτα άλλο να προφτάσει να τους ακουμπησει.

Από τότε άλλαξαν χέρια. Αλλαξαν αγκαλιές, άλλαξαν μυαλά, σπίτια, δουλειές, αγάπες. Πήραν σκούνα, ταχύπλοο, πύραυλο, όμως πάντα έχουν καβάτζα μια χάρτινη βαρκούλα, την γραφή. Όταν τα πράγματα στενεύουν , τη βγάζουν στο λιμάνι και νιώθουν πάλι ζωντανοί γιατί για ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν βουλιάξει, επιπλέει. Κι ας είναι μικρή, ασήμαντη, χάρτινη, φοβισμένη...

Εγώ αλλάζω μόνο τα μαλλιά μου τόσο συχνά γιατί στην ουσία δεν μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι.

Μέσα σε αυτή την έρημο των χιλιάδων γαμο-bits δε θα μπορούσα να φανταστω πως θα έβρισκα ανθρώπους τόσο ταυτόσημους έστω και αν παριστάνουν πως δεν είναι.

Μ. σ' ευχαριστώ γι' αυτό που έγραψες, συμπλήρωσε αυτό που ήθελα να δηλώσω...

έγραψε το τέλσον στις 7/19/2005 03:08:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 3 Σχόλια

δεν επιτρέπω

Σάββατο, Ιουλίου 09, 2005
με ακρίβεια στις: 7/09/2005 08:15:00 π.μ.

Είπα κι εγώ ν' αλλάξω ζωή, ν' αρχίσω καινούργιο παιχνίδι, γιατί εμπνέω και πάθη μεγάλα που μου είπε μια ψυχή κάνοντας με να χαμογελάσω.
Άλλα είχα ετοιμάσει και άλλα γράφω, όχι γιατί με πειράζουν αυτά που ακούω για το τι κάνει καθής μας.. αλλά για τα πράματα που δεν κάνει, το' πα και παλιά σιχαίνομαι την λήθη, το έτσι και γιουβέτσι
Τα ζώα μπορεί να φωνάζουνε και να πλακώνονται στις μπουνιές, ποτέ όμως δε χρησιμοποιούν το ψέμα, την κακία, ή άλλα συγγενή ζώα για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές, πράγμα που συνηθίζεται με μάς τους ανθρώπους που δεν είμαστε δυστυχώς ζώα.
Η κοινωνία των ανδρών είναι σιχαμερή.
Η κοινωνία των γυναικών το ίδιο (ίσως και λίγο παραπάνω λόγω αθέμιτου συναγωνισμού).
Ζήτω λοιπόν η κοινωνία των παιδιών και των ζώων όχι όλων, αυτών που δεν έχουν αποχτήσει ακόμη ανθρώπινες συνήθειες
μη μου τους κύκλους τάρατε.... καταραμένο το τρανζίστορ μου νοθεμένο, πάλι άλλα παίζει και μ' ενοχλέι γιατί βλέπω κάποιους που αγαπώ να γίνονται κομμάτια τελευταία και δε θα το επιτρέψω σε κανέναν σας αλήτες

έγραψε το τέλσον στις 7/09/2005 08:15:00 π.μ.

| Δημοσίευση | 18 Σχόλια

Δεν έχω λόγια να σου πώ, ούτε ποτέ μου είχα

Τετάρτη, Ιουλίου 06, 2005
με ακρίβεια στις: 7/06/2005 09:51:00 μ.μ.

Την συνάντηση δεν τολμώ να την περιγράψω, δεν έχω τις λέξεις, όχι τώρα τουλάχιστο. Έναντι παραθέτω το παρακάτω που νομίζω πως με εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο.
Ευχαριστώ για την επικοινωνία μας...

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο
Να το λεκιάσουν με λέξεις
βρώμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου
Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλά τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτά τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δεν χρειαζόμαστε άλλο αίμα για απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Και να τους νανουρίσω

Γ.Α.

έγραψε το τέλσον στις 7/06/2005 09:51:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 6 Σχόλια

σου γαμώ τα κέρματα, καθίκι

Τρίτη, Ιουλίου 05, 2005
με ακρίβεια στις: 7/05/2005 03:27:00 μ.μ.

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω σκέψεις, προβληματίστηκα πάλι με κάτι που διάβασα (...γαμώ τα κέρματα σου ρε καθίκι) και είπα να βρώ τρόπο να σκεφτώ καλύτερα, πιο παραγωγικά, πιο εκφραστικά, πιο καλλίγραφα, πιο...πιο..πιο? ώσπου τελικά μπερδεύτηκα, ολότελα. Βαρέθηκα, ειπα να βγώ.

Το ήθελα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, κάπου στις αρχές του Ιούνη, παρακάλεσα, υποσχέθηκα μα τίποτα, κανένα αποτέλεσμα. Την κυριακή πήρα τον Πίκο μου και τρέχοντας στις λιγοστές του αναθυμιάσεις βενζίνης πήγα μιά βόλτα στο Μύλο να δώ επιτέλους την έκθεση του Μίλο Μανάρα.

Μόνος, δε γαμιέται, θέλω και παρέα; Πάρκαρα στα γρήγορα απ΄έξω και μπήκα φουριόζος με τον φόβο πως δεν θα προλάβω.... σάστισα. Το θέαμα (και η παρουσίαση του) ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα, η στιγμή που ξέρεις πως είσαι στο σωστό χώρο τη σωστή στιγμη. Πόσες φορές ερωτεύεται κανείς πραγματικά; Μία; Καμμία; Εγώ ερωτεύτηκα ξανά...Αρχίζω να πιστεύω πως είμαι μονομανής και μισογύνης, πως οι γυναίκες των ονείρων μου είναι κρυμμενες πίσω από κάθε του πινελιά.

Η κυρία Κλώντια ("Το κουμπί της"), η Γκιουλιβερίνα και σχεδόν όλες οι ηρωίδες του είναι υπάρξεις που βλέπεις στο δρόμο, ίσως όχι, όλες τις φορές, με τις ακριβής αναλογίες. Μερικές μοιάζουν με φίλες μου ή με γυναίκες που θα ήθελα να έχω φίλες/γκόμενες/εραστες όπως θέλεις πές το. Δεν είναι το ηδονικό του κορμιού, είναι κάτι άλλο, ερωτικό και πρόστυχο μα με αρχές, βγαλμένο μέσα από ένα συνετά διεστραμένο πορνογραφικό σενάριο. Μη με παρεξηγήτε, τις λατρεύω τις γυναίκες... να της χαζεύω, μέχρι εκεί πλέον, ο άντρας κότα... παλαιότερα θυμάμαι υπήρχαν εποχές που δεν περνούσε φορά που έβγαινα έξω και να μην γνώριζα και από μία, ψάχνοντας πάντα το ιδανικό, με πρώτο γνώμονα την εξωτερική τους εμφάνιση. Δεν ήταν το σεξ, ούτε και τώρα είναι, η γνωριμία είναι το πιο αισθησιακό κομμάτι.

"Γρήγορα απογοητεύτηκα, το ιδανικό δεν βρίσκεται, φτιάχνεται...έτσι λοιπόν άλλαξα το γνωμικό μου. Μέχρι σήμερα έχω αναπτύξει την απαράμιλλη ικανότητα να μετατρέπω σε ιδανική γυναίκα όποια μου κάθεται. Βολεύει. Αυτή αισθάνεται θεά και εγώ δεν χρειάζομαι σακούλα... Ο καλός ο τζογαδόρος λένε φαίνεται όταν χάνει όχι όταν κερδίζει. Άρα δεν είμαι καλός. Πολλοί γνωστοί, πολλές συναντήσεις, πολλές κουβέντες, καμμία επικοινωνία."

Οι άντρες αγαπούν σπανίως και έντονα, οι γυναίκες συχνά και λίγο... τάδε έφη ο Μάκης και αρχίζω να τον πιστεύω...

Αλλό ήθελα να πώ άλλο με βρήκε...

Υ.Γ.:Όσο και αν προσπάθησα δε μπόρεσα να αντισταθώ στην αγορά των γραμμάτων μιάς Πορτογαλλίδας μοναχής και αν με έπαιρνε θα χτυπουσα και το σκίτσο του Πικάσσο. Κάπου εκεί μεταξύ του μετρήματος, από τα 4500 στα 5000 EURO, κατάλαβα ότι μου έλειπαν 30 σεντς και είπα να μην το πάρω... Όσοι πήγατε νομίζω πως καταλαβαίνετε απόλυτα.

έγραψε το τέλσον στις 7/05/2005 03:27:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 7 Σχόλια