...ο ρυθμός άλλαξε και επιταχύνθηκε. Μια έρημος άσπρη, από χαρτί, ήταν η τελική κατάληξη. Αποστάσεις που είχα διανύσει, πόλεις μακρινές που περπάτησα. Πόλεις αλλόκοτες, που η καθε του γειτονιά έβγαζε σ΄άλλη χώρα, βουνα που σ΄οδηγούσαν σε βουνά, θάλασσες χωρίς όρια.

Δάση κατοικημένα από τα ιερά πνεύματα των Τρόλ, μ΄αγρίμια πιο φοβισμένα και από μένα. Έρωτες πίσω από οδοφράγματα, λαμπάδες εκκλησιάς από μολότωφ, κρεβάτια κοριτσιών που λεηλατησα, σπίτια που μπήκα και έφυγα, κουράστηκα.

Κι ο κάθε δρόμος να σε βγάζει σ΄άλλο δρόμο.

υ.γ.: διαβάζω τα γραπτά σου που και πού από την αρχή, ένα ένα. οι μόνοι Θεοί που σε στηρίξανε ήταν η μουσική και ο δρόμος, αυτός που βάλθηκες να πάρεις μοναχή δίχως το φίλο που χωράει στο τσεπάκι σου. Πάρε μαζί σου ότι θες, μην ξεχάσεις να αφήνεις πετραδάκια...

...άνοιξα τα παράθυρα, τυχαία.

... κάποιος καίγεται απόψε και μύρισε όλη η πόλη αγάπη...

Γ.Α.

Είμαι εξωγήινος...

Ξαφνικά έπεσα από το διάστημα μέσα σ' ένα στενάχωρο ανθρώπινο μυαλό με αδέξιο σώμα. Ζω διαρκώς με το άγχος ότι θα με ανακαλύψετε, και γι αυτό προσπαθώ να μιμούμαι όσο μπορώ καλύτερα τις κινήσεις σας, την ομιλία σας και γενικώς τη συμπεριφορά σας.

Όμως το χειρότερο απ' όλα είναι το ανθρώπινο μυαλό. Με βασανίζει με άσχετες για έναν εξωγήινο επιθυμίες -θέλει χρήματα, φήμη, σεξ- παγώνει από τρόμο, καίγεται από οργή, αρέσκεται να κυλιέται σαν γουρούνι μέσα στην ίδια του τη βλακεία.

Θα προτιμούσα αντί για άνθρωπος, να ήμουν μια ήσυχη, λαμπερή λίμνη χαμένη ψηλά στα βουνά. Η λεία επιφάνειά μου ν' αντανακλούσε τα σύννεφα, τον ήλιο, τη σελήνη, τις πλαγιές των βουνών, το πέρασμα των πουλιών. Βαθιά μέσα στα μαύρα παγωμένα μου νερά, θα ζούσε ένα και μοναδικό είδος ψαριού, μικρό και άσημο... και τα παιδιά που θα αφήναν τις σκηνές τους δίπλα μου να κάνανε διαγωνισμό με τα βότσαλα μου και έρωτα...

Σε μία νοσταλγική στιγμή, όταν ξένες σκέψεις κάνουν τις ξαφνικές ερωτήσεις ορίζοντας διαφορετικά μονοπάτια, ξέρω ότι ο χρόνος είναι μία υπόσχεση που δεν αθετώ... σιγά σιγά, 'ενα βήμα την φορά...
Κι όταν μετρώ τα ουράνια τόξα που έχω δει, νιώθω ότι η ζωή είναι το τραγούδι ενός τριζονιού που λείπει από τις νύχτες του χειμώνα... μα ποτέ από την μνήμη μου.


Ίσως αν δεν ήμασταν τόσο σφιχτά αγκαλιασμένοι οι ώρες να είχαν κυλήσει πιο αργά.