Όλες οι σκέψεις στέκουνε σαν αδεια βαγόνια.
Το βράδυ με βρήκε να γυρίζω γύρω-γύρω από το άγαλμα μίας πλατείας κι επιταχύνω το ρυθμό κι έχουν περάσει ώρες. Όλοι σας, ο καθένας, η καθεμιά, κάνετε κύκλους μα στην ουσία πάτε ευθεία. Γυρίζετε σα σβούρες και δε το παίρνετε χαμπάρι. Προκειμένου να κάνω κύκλους, εγώ μπαίνω μέσα και τον αντιμετωπίζω παρ' όλο που βρίσκομαι ακόμα στην περιφέρεια... θα φτάσω και στο κέντρο.

Πρέπει να ησυχάσω, να πάρω απόσταση, να διεκδικήσω χρόνο μόνο για μένα, να σκεφτω τι θελω, μου το χρωστάω. Εσύ με φυλάς και τα ζόρια σου περισσεύουν.

Είπες πως είσαι η τελευταία μου σύνδεση με τον κόσμο, ότι φοβάμαι μη τη χάσω. Αν εγώ κόψω τη τελευταία μου σύνδεση και βρω τη δύναμη, εσύ θα βρεις τη δύναμη να μην ξεκόψεις από μένα;

Πάντως το θυμάμαι, σου είχα απαντήσει.
Τώρα πια δεν εξηγώ. Τό 'χω σταματήσει.