...le petit prince de l'obscurite...: Μαΐου 2005...le petit prince de l'obscurite... by telson

αναζητήσεις

Τρίτη, Μαΐου 31, 2005
με ακρίβεια στις: 5/31/2005 10:55:00 π.μ.

Έμαθα πώς να συλλαβίζω, χωρίς να καταλαβαίνω τι διαβάζω. Έμαθα αριθμητική, χωρίς να ξέρω τι σημαίνουν τα ψηφία. Έμαθα πώς να μου αρέσουν τα αρχαία αγάλματα, χωρίς να έχω καταλάβει τον Θουκυδίδη.

Ίσως τα λάθη μου είναι που ορίζουν την μοίρα μου διότι δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο, πλήν αυτών, που θα μπορούσε να διαμορφώνει την ζωή μου. Αν δεν αλλαξοδρομούσα ποτέ από την προχαραγμένη μου πορεία, δε θα είμουν ικανός να ερωτευτώ ή να καλοτεκνήσω ή ακόμα και να είμαι αυτό που είμαι. Στην τελική όλα αλλάζουν, μετατρέπονται, κάτι σαν τις εποχές, από το χειμώνα τους σε μιά πλήρη άνοιξη. Άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν από την ζωή μου. Είναι λοιπόν βολικό να έχεις το δεδομένο πως τους εν λόγω που πραγματικά αγαπάς τους έχεις κρυμένους στην καρδιά και στην ψυχή σου... και αν είσαι και λίγο τυχερός θα σε πάρουν να σε ταξιδέψουν αυτοί, ψυχικώς ανέξοδα...

Μία μέρα έκατσα να σκεφτώ για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, των δικών μου ανθρώπων και μή. Υπάρχουν αυτές που σου ανοίγουν νέους ορίζοντες σε κάτι νέο και εξωτικό, αυτές που κρατάνε από τα παλιά τα χρόνια και σου έιναι πλέον γνώριμες, αυτές που παρουσιάζονται μπροστά σου σαν γιγάντια ερωτηματικά και ψάχνεις να καταλάβεις το τί συνέβει, αυτές που σου δίδουν κάτι το απροσδόκητο, κάτι το απρόβλεπτο, αυτές που σε ταξιδεύουν μακρυά από εκεί που ξεκίνησες και αυτές που σε τραβάνε πίσω. Αλλά η πίο εντυπωσιακής, πιό ενδιαφέρον και πιό βαρυσήμαντη σχέση απ όλες είναι αυτή που έχεις με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Το πλέον παραμυθένιο είναι να βρείς κάποιον να αγαπήσει το εσένα που εσύ τόσο πολύ λατρεύεις.

Αναζητώ την αγάπη. Την πραγματική, όμως, αγάπη. Την γελεία, την δυσπρόσιτη, την καταναλώσιμη, την δεν-μπορώ-στιγμή-χωρίς-εσένα αγάπη. Μα το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα την βρώ κλεισμένος σε αυτό το υπέρφωτο, λατρευτό μου σπίτι...

έγραψε το τέλσον στις 5/31/2005 10:55:00 π.μ.

| Δημοσίευση | 1 Σχόλια

Φράνκ

Σάββατο, Μαΐου 28, 2005
με ακρίβεια στις: 5/28/2005 09:24:00 π.μ.

Ο Φράνκ πάσχει από μια αρκετά σπάνια ασθένεια: είναι σχετικά ευφυής. Όχι έτσι όπως εννοούμε συνήθως το «ευφυής», για παράδειγμα δεν είναι αυτό που αποκαλούμε «διανοούμενος», η περίπτωσή του είναι πολύ πιο ενοχλητική. Αναρωτιέται μονίμως για τα πάντα.
Θα ήθελε να διδάσκει στο πανεπιστήμιο. Απεχθάνεται τις επιταγές της μόδας, την καταναλωτική κοινωνία, την ετοιματζίδικη σκέψη και συνεπώς, είναι πολύ δυστυχισμένος. Κάνει λοιπόν διάφορες προσπάθειες να γλιτώσει από αυτή τη μοίρα. Καταρχάς, δοκιμάζει να γίνει αλκοολικός. Αλίμονο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο! Παρά την καλή του θέληση και τη βοήθεια ενός έμπειρου διδασκάλου, του Μάη, ο Φράνκ θα διαπιστώσει πολύ γρήγορα πως είναι εντελώς ατάλαντος σ' αυτόν τον τομέα. Θα πειραματιστεί λοιπόν σε κάτι άλλο, στην αυτοκτονία. Αλλά εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Το ποσοστό επιτυχίας δεν φτάνει καλά καλά μήτε το μέσο όρο. Τότε λοιπόν ο Φράνκ σκέφτεται τη λύση της λοβοτομής. Ένας φίλος του, ο Σωτήρης γιατρός στο Γεννηματά, τον αποτρέπει από αυτή την εγχείρηση και τον πείθει να πάρει το Ευτυχοζάκ, ένα καινούριο χάπι που σε κάνει βλάκα.
Και ω του θαύματος! Επιτέλους, ο Φράνκ εξομοιώνεται με το πλήθος. Γίνεται ένας γνήσιος κόπανος: βλέπει ριάλιτι στην τηλεόραση, κολλάει στους τοίχους φωτογραφίες του Παπακαλιάτη και της Καλομοίρας, τρώει στα Goody's και καταλήγει, πολύ λογικά, υπάλληλος σε Α.Τ.Τ.Ε.Ε. εταιρεία.

έγραψε το τέλσον στις 5/28/2005 09:24:00 π.μ.

| Δημοσίευση | 0 Σχόλια

3000 μέρες - Στέρεο Νόβα

Παρασκευή, Μαΐου 20, 2005
με ακρίβεια στις: 5/20/2005 02:52:00 μ.μ.

Τώρα ξέρω γιατί κάθε φορά που βρέχει, τα μάτια μου κλαίνε κι ο σκύλος γαβγίζει, σχηματίζονται μικρά ποτάμια στους δρόμους.
Η κατεύθυνση του ανθρώπου μια λευκή γραμμή αεροπλάνου κι ύστερα η σιωπή τών δορυφόρων, η πορεία είναι σταθερή, ενώ ανάμεσα στην αθωότητα και τη διαφθορά η λέξη αγάπη θυμίζει Γυμνάσιο, γι' αυτό της άρεσαν τα λουλούδια, γι' αυτό κι εγώ δε θέλω τίποτα, παρά μόνο να κοιτάζω εσένα τη γη, τον ουρανό, τις πιο όμορφες λέξεις, όπως το μέτρημα απ' το μηδέν ως το άπειρο...

Ακόμα πιο μακριά η ίδια ερώτηση απλώνεται μέρα με τη μέρα, διανύεις τον ίδιο κύκλο μ' ένα αυτοκίνητο ενώ κατά βάθος θες να σταματήσεις, μιλάς μόνος σου καθώς ένα βουνό απ' τον καθρέφτη ξεμακραίνει και οι μόνοι που δε φαίνονται είμαστε εμείς σε αντίθεση μ' αυτούς που κατάκτησαν το φεγγάρι.
Σαν κάποιος να προχωρά προς τα πίσω ψάχνοντας για σένα οι ίδιες λέξεις με άλλο νόημα η ίδια αγάπη σε λάθος άνθρωπο, όπως το μέτρημα απ' το μηδέν ως το άπειρο...

Κοίταξε εκεί το ίδιο πράγμα συνέβη στον ύπνο σου χίλιες φορές απ' το ίδιο σημείο θα πετάς πάντα, απ' το ίδιο σημείο θ'αναρωτιέσαι την αρχή και το τέλος των πραγμάτων την ίδια απόφαση θα παίρνεις, μόνο που οι άνθρωποι θ' αλλάζουν όπως μια βόλτα στην πόλη όπως τα φύλλα της χλόης κι αυτά που πάντα σου άρεσαν θα συνεχίζουν να σου αρέσουν το καλό και το κακό το παιχνίδι του κύκλου όπως το μέτρημα απ' το μηδέν ως το άπειρο...

έγραψε το τέλσον στις 5/20/2005 02:52:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 0 Σχόλια

μελανή απάντηση

Δευτέρα, Μαΐου 16, 2005
με ακρίβεια στις: 5/16/2005 03:48:00 μ.μ.

Στη ζωή τίποτε δεν μπορείς να το πάρεις σαν δεδομένο. Το μόνο σίγουρο είναι το απρόοπτο. Στην αγάπη, υπάρχει διαφορά μεταξύ του "θέλω" και του "χρειάζομαι". Υπάρχει συνειδητή γραμμή μεταξύ ενοχής και ευθύνης. Πρέπει να ξέρεις να λές όχι, δεν θέλω άλλο, ποτέ όμως δεν μπορώ άλλο. Γιατί στην ζωή πρέπει να μάθουμε να απαιτούμε αυτό που μας αξίζει, και να σεβόμαστε αυτό που νομίζουμε ότι αξίζει στον άλλο. Ποτέ δεν δήλωσα μήτε καλλιτέχνης, μήτε συγγραφέας, μα το τραγούδι της ζωής ζωγραφίζεται με λόγια..

έγραψε το τέλσον στις 5/16/2005 03:48:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 0 Σχόλια

139 περίπου

Παρασκευή, Μαΐου 13, 2005
με ακρίβεια στις: 5/13/2005 10:31:00 μ.μ.

Πάει πολύς καιρός που δε γράφω. Έχω περάσει μήνες που δεν ζώ, και όμως εξακολουθώ να υπάρχω, ανάμεσα σε ένα εργοτάξιο και σε ένα σπίτι, σε μία εσωτερική στασιμότητα του σκέφτομαι και του αισθάνομαι αλλά ποτέ δεν κάνω πράξη. Αυτό δυστυχώς δεν δίνει ανάπαυση, μήπως τελικά δεν είναι οι υπόλοιποι που επιτίθονται, μήπως απλά αμύνεσαι συνέχεια εσύ;

Πάει πολύς καιρός που όχι μόνο δεν γράφω αλλά ούτε και υπάρχω. Νομίζω δέ πως μόλις και μετα βίας ονειρεύομαι. Οι δρόμοι είναι δρόμοι για μένα. Κάνω την δουλειά μου συγκεντρωμένος αλλά δεν μπορώ να πώ πώς διασπώμαι, πάντα στην δουλεία είμαι ένας άλλος τέλσονας.

Πάει πολύς καιρός που δεν υπάρχω. Είμαι απολύτος γαλήνιος και κανένας δεν μπορεί να με ξεχωρίσει από αυτόν που πραγματικά είμαι. Αισθάνθηκα κάποια στιγμή πώς αναπνέω σαν να είχα κάνει κάτι καινούριο ή καθυστερημένα. Ίσως αύριο θα ξυπνήσω για μένα τον ίδιο και θα ξαναπιάσω το νόημα της ύπαρξής μου. Δεν ξέρω αν θα είμαι περισσότερο ή λιγότερο ευτυχής, στην ουσία δεν ξέρω τίποτα. Μπορώ τουλάχιστο να αισθάνομαι λυπημένος με τον ξαφνικό ήχο των λεωφορείων που περνάν δίπλα μου, τις φωνές των περαστικών και τον ξεχασμένο ψίθυρο της ζωντανής πόλης.

Πάει πολύς καιρός που δεν είμαι εγώ, παλαιότερα ήξερα πως είμαι μόνος, τώρα πιά το έχω ξεχάσει και αυτό.

έγραψε το τέλσον στις 5/13/2005 10:31:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 0 Σχόλια

αναζητήσεις

Φράνκ

3000 μέρες - Στέρεο Νόβα

μελανή απάντηση

139 περίπου

Πληροφορίες