Σε διάβασα, σε διαβάζω, όχι κάθε μέρα, όχι πάντα, αλλά μερικές φορές σε πιάνω και σε καταπίνω, ώρες ολόκληρες πνιγμένος σε σελίδες, σε χάνω, σε ξαναπιάνω, σε φαντάζομαι να γράφεις και χαμογελάω γιατί από παλιά τα έγραφες σούπερ.

Άλλαξες, όχι στον τρόπο ή σε αυτό που γράφεις, απλά άλλαξες, δε σε έχω δει, δεν θα μπορούσα να ξέρω αλλά το καταλαβαίνω, είναι μάλλον οι σειρά που διαλέγεις να βάλεις τις λέξεις.

Δε ξέρω πως τα πας, τι κάνεις , ποιά είναι η διάθεσή σου, μα μου έδιναν την ικανότητα να μαντεύω μάλλον θα έλεγα ότι είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που ακόμα και μέσα στην θάλασσα της ευτυχίας τους σκέφτονταί κάτι θλιμμένοι, το χαμογελαστοί θλιμμένοι, το με την καλή έννοια θλιμμένοι, νομίζω πως ξέρουμε πια...

Σε διάβασα... σου στέλνω αυτό το γράμμα όχι γιατί σε διάβασα, αλλά γιατί σε διαβάζω.