This body would be translated into the appropriate locale.

Ιστός
Μουσικές και σαματάς
ξεφυλλίσματα
Τα Meta

 m monitor

Kinja, the weblog guide

Powered by Blogger

eXTReMe Tracker

Σε κάθε ταξιδιώτη αξίζει μια ήσυχη νύχτα ή every dog has its day

Τρίτη, Νοεμβρίου 29, 2005
με ακρίβεια στις: 11/29/2005 01:13:00 π.μ.

Μου σέρβιραν πλαστικό φαγητό μα εγώ πεινάω για τις δικές μας συγκινήσεις, άσπιλες, δυνατές, δίχως παραίτηση. Να σου γράφω τραγούδια όχι μόνο μουσικές, να περπατάμε τις συννεφιασμένες μέρες χέρι με χέρι και να φιλιώμαστε καταμεσής του δρόμου. Να ξυπνάμε το πρωί και να χαζεύουμε από το παράθυρο τη βροχή να γεμίζει τα τενεκεδάκια που ήθελα να χρωματίσουμε στο κήπο.

Ακούω μουσική μα και να μην άκουγα πάλι τα ίδια διαμάντια θα έκρυβα. Κάθομαι στο παράθυρο και κοιτάζω έξω περιμένοντας, ακόμη, το τηλέφωνό μου να χτυπήσει, ένα νούμερο που μόνο εσύ ξέρεις να σχηματίσεις στο καντράν.

Δεν έιμαι σούπερμαν, δεν έχω να σου δώσω τις απαντήσεις που θέλεις κι ούτε ήρωας, ούτε θεός είμαι. Περήφανος μόνο.

Θέλω να μπώ στο αμάξι και να τρέξω με τα παράθυρα ανοιχτά, να μου κόβει την ανάσα ο παγωμένος αέρας και η απουσία σου. Γιατί μέχρι τώρα μου την έκοβε η φιγούρα σου, το άρωμα και η ματιά σου.

Αλλά άλλο είναι το μαζί σου με κομμένη την ανάσα και αλλιώς το μόνος.

Απώλειες.
Ποτέ δεν είμαι έτοιμος. Πές μου εσύ που ξέρεις τα πολλά και ο νούς σου κατεβάζει, πώς να γλύψω την καρδιά μου, όπως τα ζώα τις πληγές;


έγραψε το τέλσον στις 11/29/2005 01:13:00 π.μ. | Δημοσίευση | 7 Σχόλια

Υπό πίεση (updated)

Παρασκευή, Νοεμβρίου 25, 2005
με ακρίβεια στις: 11/25/2005 08:42:00 π.μ.

Γιατί δεν δίνουμε μιά ακόμα ευκαιρία στον εαυτό μας;
Γιατί δεν δίνουμε μιά ακόμα ευκαιρία στην αγάπη;
Γιατί δεν δίνουμε λίγη ακόμα αγάπη στην αγάπη;

Γιατί το "σ'αγαπώ" είναι απλό και δεν το φωνάζεις παρά μόνο στα μάτια, με τις λέξεις δε μαθαίνεις ποτέ.
Η αγάπη είναι που σε κάνει να νοιάζεσαι για ανθρώπους στην κόψη της νύχτας.
Η αγάπη είναι που σου καίει την σκέψη, καταπίνει ιδέες, αναθεωρεί δηλώσεις και σε κάνει να βρίσκεις τους τρόπους.

Αυτός είναι ο τελευταίος μας χορός.
Αυτοί είμαστε εμείς υπό πίεση χρόνου.
Πίεση, υπό πίεση χρόνου.

Τανγκό για δύο,
σόλο θρήνος.

Υστεριόγραφο:
Έμεινα ξύπνιος μέχρι τις 5 το ξημέρωμα... μα δεν έπιασε. Πίεση υπό πίεση χρόνου.
Δεν έχω ταμπέλες στο κεφάλι μου, ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρείς.
Αυτό το ημερολόγιο θα πάψει να υφίσταται σε λίγες μέρες.


έγραψε το τέλσον στις 11/25/2005 08:42:00 π.μ. | Δημοσίευση | 2 Σχόλια

μετεόρτια

Δευτέρα, Νοεμβρίου 21, 2005
με ακρίβεια στις: 11/21/2005 07:01:00 π.μ.

Φοβάσαι τον θυμό που μπορεί να σε σπρώξει να κάνεις καταπληκτικά ή απελπισμένα τρομακτικά πράγματα. Ταξίδεψε μέσα σου και βρές αυτο που σε οδηγεί για να μπορέσεις να ανακτήσεις τον έλεγχο, να ξέρεις πως η δύναμη που κρατάς είναι πραγματικά δική σου.

Κι όταν δεν ξεθυμαίνεις πια, έρχεται μία θύμηση που και που απ' τα παλιά και σε κάνει να χάνεις το φως σου εκεί που κάθεσαι και χάσκεις το απόλυτο κενό σου σαν ανύπαρκτος χάνος.

Κι όταν δεν ξεθυμαίνεις πια δεν έρχεται η επίγνωση των όσων θα μπορούσαν να γίνουν, και τίποτα δεν αναμετριέται με τα θηρία των θηριοδαμαστών που σε κυκλώνουν όλο και πιο στενά, και πλέον ασήκωτος παραμένεις στη θέση σου και κάποτε σκας σαν τζούφιο πυροτέχνημα για ένα λόγο ασήμαντο, όπως σαν μία πασιέντζα που δεν βγαίνει.

Έχεις ακούσει ποτέ τζούφιο πυροτέχνημα ρε αλήτη; Είναι σαν σώμα δίχως αίμα, που μέσα του χτυπά μία μηχανική καρδιά και γελά, γελά μαζί σου, με ένα τρόπο άτιμα βιομηχανοποιημένο. Και 'σύ εκεί να περιμένεις πως και πως τη στιγμή ενός σωτήριου χρωματιστού θορύβου να σε βγάλει από το κενό μια για πάντα...

Αντ' αυτού έρχεται μεμολυσμένο ένα μικρό μονόχρωμο κύμα μπαρουτιασμένου αέρα και σε ραπίζει για να μαθαίνεις πως γυρνούν και το άλλο μάγουλο όλο και πιο πρόθυμα, όλο και πιο απότομα.

Απόψε τα βρίσκω όλα ενοχλητικά κι ας πήρε τα χέρια μου στα χέρια της μέσα στην τρύπα αυτής της νύχτας.

τέλος καλό, όλα καλά... τέλος κακό;


έγραψε το τέλσον στις 11/21/2005 07:01:00 π.μ. | Δημοσίευση | 5 Σχόλια

απόσπασμα

Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005
με ακρίβεια στις: 11/17/2005 10:01:00 μ.μ.

Γράφω αργά, σταθερά, απλοϊκά. Δεν γράφω σαν και σένα με κομμένη την ανάσα.Τα γραπτά σου είναι στρόβιλος, όπως στρόβιλος και εσύ στο στρόβιλο.
Ίσως να έχεις μεγαλύτερη δύναμη. Ίσως να σε έχω αδικήσει, όπως είπες κάποτε. Εγώ έχω κόψει τους δεσμούς μου με πράγματα. Με ανθρώπους πράγματα. Με τα γύρω που με κόβουν. Χρειάστηκα δύναμη πολύ γι' αυτό.
Γράφω αργά, σταθερά, απλοϊκά. Μπορώ και αντέχω. Αλλά εγώ σαν κινηθώ πραγματικά, εγώ γκρεμίζω. Γίνομαι στρόβιλος και εγώ, με κομμένη την ανάσα εγώ δρώ. Εγώ τα αλλάζω τα πράγματα.

Εσύ δεν έχεις κόψει, δεν αλλάζεις τα πράγματα, είσαι μέσα σ' αυτά. Γίνεσαι ένα μ' αυτά. Πρέπει να χρειάστηκες πολύ δύναμη για να το κάνεις και ίσως περισσότερη από μένα. Μπορείς και αντέχεις. Διάλεξες να σκίζεσαι. Σπάς τον εαυτό σου χίλια κομμάτια. Δεν αλλάζεις τα πράματα, αφήνεσαι να σε αλλάζουν. Εσύ που είδες άλλο πράμα, διαφορετικό και δεν σε καταπίνουν. Γιατί περπάτησες και εσύ στο κομμένο σκοινί επάνω. Παίζεις την ψυχή σου στο δικό σου trip. Ίσως να την παίζεις από μένα διαφορετικά, αλλά πάντως την παίζεις. Όμως για να το κάνω χρειάστηκε να γράφω και εγώ και να διαβάζωμερικά από τα γραπτά σου.
Με κομμένη την ανάσα...
Γι' αυτό και τα γραπτά χρειάζονται και αυτά καμιά φορά, για να καταλαβαίνω το μεταξύ. Γιατί τυπώνεις την ανάσα στο χαρτί καμιά φορά κι όχι στην καρδιά και φεύγει και το προσωπείο της λεκτικής μασ επαφής.
Γι' αυτό λέω να μην σκίζω πλέον τα χαρτιά μου και ας θέλω περίσσια δύναμης γι' αυτό.
Αντί για κάποιον που με ξέρει και χωρίς αυτά, όχι για κάποιο τρίτο, είμαι ο ίδιος εγώ μέσα στο χαρτί. Έχει και κάποια ψυχή μέσα του το χαρτί και είναι δύσκολο να την δείς, δύσκολο να την βρείς και δεν κατάσχεται η ψυχή.

Γιατί συχνά με πιάνεις και πιανόμαστε, σε πιάνω και πιανόμαστε. Μονάχα σαν σωπαίνουμε και όχι σα μιλάμε. Αλλά δε συμβαίνει κάθε μέρα αυτό. Αλλά ακόμα είμαστε εκεί και τα γραπτά χρειάζονται και αυτά, γιατί εμάς τα γραπτά μας είναι διαφορετικά. Χρειάζονται για το μεταξύ μας, για μένα που με ξέρεις και σένα που σε ξέρω... ανάποδα το γράφω απ΄ότι το 'πα πριν.
Στα γραπτά σου το τολμάς και ακουμπάς τα πάντα. Και μένα δεν τολμας να μ' ακουμπήσεις. Εγώ πάντως τολμώ και σ' ακουμπώ, δεν ξέρω πιό είναι καλύτερο ή αν είναι ακριβώς το ίδιο ή έστω αν υπάρχει το καλύτερο.
Παρ΄ολ' αυτά δεν έχω την γνώμη οτι ξεγελάστηκα.

Άξιζε τον κόπο

Δεν έδωσα σε άλλον τα κλειδιά ούτε του σπιτιού μου, ούτε της καρδιάς μου. Αρνήθηκες να τα πάρεις, φοβήθηκες μήπως ξεκλειδώσω τη δική σου καρδιά.

Ν.Α.

Υστεριόγραφο: ...περίεργη μέρα ξημερώνει...



έγραψε το τέλσον στις 11/17/2005 10:01:00 μ.μ. | Δημοσίευση | 6 Σχόλια
Είσαι ο και λέγεσαι...
Η Φωτό Μου
Όνομα:

ρωτάς... μαθαίνεις... στείλε ένα email στην τελική, δε στοιχίζει ιδιαίτερα

Πρόσφατα
Αρχείο