Κάποτε γνώρισα μία κοπέλα, το όνομά της είναι Αλήθεια και είναι από τους τύπους που λένε πολύ άσχημα ψέματα.

Μου είπε πως αληθινός μου εαυτός είναι πολύ πιό ενδιαφέρον από τον ψεύτικο κάποιο άλλο, πως ο χρόνος δεν υπάρχει παρά μόνο στα ρολόγια και ότι μπορείς να δείς μόνο μέχρι εκέι που μπορεί να φανταστεί το μυαλό σου.

Έχω εμπιστευτεί την ζωή μου στο θάρρος.
Ο θυμός σου γεμίζει το κενό μου.
Το γέλιο σου με βοηθάει να σκεφτώ.

Κουφάλες, δε θα την πληρώσει κανείς μας πλην εμού.

...νομίζω πως γλυτώνω την μία παγίδα και πέφτω στην διπλανή, την μεγαλύτερη. Τίποτα από αυτά που θα θέλαμε να πούμε, που θα έπρεπε να πούμε, δε θα πούμε. Πως να πείς ό,τι κατάλαβες και ό,τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια. Για το ότι έχεις χάσει τον ύπνο σου και έμεινες πίσω; Ότι υπήρξαν ξημερώματα που ήσουν μόνος σου, κομματιασμένος, στο δρόμο, ενώ όλοι οι συμμαθητές σου κοιμόντουσαν εκείνα τα βράδυα από νωρίς; Τι νόημα έχει να πείς ότι φίλησες ένα σκύλο του δρόμου στο στόμα, μιά μέρα που αγαπούσες όλο τον κόσμο; Ή ότι έχεις δει το νερό της ψυχής σου να χύνεται από τα τρύπια σου γόνατα; Ότι έχεις δεί τα όνειρά σου με τα ίδια σου τα μάτια και δεν έχεις ξεπεράσει ακόμα το σόκ;

Μου το είπανε κάποτε, όταν μου δώθηκε στα χέρια, πως το βιβλίο αυτό είναι ναρκωτικό, σαν το δοκιμάσεις λίγο, το πίνεις ολόκληρο μέσα σε λίγες ώρες και όσο και αν θέλω να παραδεχτώ πως για κάποιο καιρό το έβαλα στην άκρη, υπήρξαν στιγμές που γύριζε ξανά και ξανά στο κεφάλι μου. Σταματημένες ιστορίες, ένα λεπτό πρίν. Όπως ακριβώς με είχανε προειδοποιησει.

Τι νόημα θα είχε να πώ πόσο σκασμό έχω καταπιεί;
Εσύ βάζεις ΒΡ και εγώ στρίβω Golden Virginia.

Σε διάβασα, σε διαβάζω, όχι κάθε μέρα, όχι πάντα, αλλά μερικές φορές σε πιάνω και σε καταπίνω, ώρες ολόκληρες πνιγμένος σε σελίδες, σε χάνω, σε ξαναπιάνω, σε φαντάζομαι να γράφεις και χαμογελάω γιατί από παλιά τα έγραφες σούπερ.

Άλλαξες, όχι στον τρόπο ή σε αυτό που γράφεις, απλά άλλαξες, δε σε έχω δει, δεν θα μπορούσα να ξέρω αλλά το καταλαβαίνω, είναι μάλλον οι σειρά που διαλέγεις να βάλεις τις λέξεις.

Δε ξέρω πως τα πας, τι κάνεις , ποιά είναι η διάθεσή σου, μα μου έδιναν την ικανότητα να μαντεύω μάλλον θα έλεγα ότι είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που ακόμα και μέσα στην θάλασσα της ευτυχίας τους σκέφτονταί κάτι θλιμμένοι, το χαμογελαστοί θλιμμένοι, το με την καλή έννοια θλιμμένοι, νομίζω πως ξέρουμε πια...

Σε διάβασα... σου στέλνω αυτό το γράμμα όχι γιατί σε διάβασα, αλλά γιατί σε διαβάζω.