Έχω ένα νέο δερμάτινο τετράδιο γεμάτο γράμματα, τριγυρίζω τις πόλεις με ένα ποδήλατο, ένα στυλό, χωρίς τσιγάρα και ένα θλιμμένο χαμόγελο για τις υπέροχες μέρες που πέρασα και αφήνω πίσω.

Η Μέλ το δήλωσε... "Η απουσία ξέρω πως γράφεται. Μπορείς τώρα να μου δείξεις πως σβήνεται?"

Πείστηκα πως το παρακάτω είναι αυτό που θέλω να πώ με την φωνή του Γ.Κ.

Γυρνάνε πίσω οι εποχές, μου θύμησε σήμερα την πρώτη φορά που πέρασα την πύλη αυτή βιαστικός, "για να τελειώνω" κι ύστερα παρακαλούσα τα αερογούρουνα να με αφήσουν να γυρίσω πίσω.
Αισθάνομαι το ίδιο άγχος, κοιτάζω έξω από το παράθυρο με εκείνο το άδειο βλέμμα, καταβάθος λυπάμαι μα δε βλέπω και την ώρα να φύγω (ή να επιστρέψω). Όταν καταφέρνεις να περνας επιβιώνοντας μέσα από τα χρόνια με μιά βαλίτσα στο χέρι, άνευ βάσεως, μπερδεύεσαι.

Έφυγα από τη Θεσσαλονίκη μ' ένα φεγγάρι πιό κόκκινο και από έρωτα, ολόγιομο και φωτεινό. Χάθηκε σε ένα ουρανό πιό διάφανο και από τις νύχτες της Τήλου, τότε που δεν προφταίναμε να κάνουμε ευχές στα πεφταστέρια και τα χαμόγελα σκάβανε την δροσερή άμμο. Είναι η πρώτη φορά που πετάω τόσο χαμηλά πάνω από την πόλη. Χαζεύω τους δρόμους και τα αξιοθέατα, η Όλγας, κόντρες στην Μ. Αλεξάνδρου, το Μέγαρο, τη Μπότσαρη να σκαρφαλώνει μέχρι τον Γιώτη στην Τούμπα, τον Πύργο, το Λιμάνι, την Δυτική είσοδο/έξοδο, την διασταύρωση του Καλοχωρίου και την Λαχαναγορά. Ψάχνω συνεχώς και με απόλυτη μανία να βρώ το σπίτι. ΜΗ με ρωτήσεις ποιό σπίτι, δε θα σου απαντήσω και αν θαρρείς πως με ξέρεις τα μισά απ' όσο καυχιέσαι βρες το μόνος σου.

Ταξιδεύω με δυό φίλους, ήρθαν μαζί για παρέα. Η Μ.Μ. και ο Ο.Ι. αποφάσισαν να μην με αφήσουν μόνο. Πιάσαμε κουβέντα με την Μ.Μ., σε όλη τη διάκρεια της πτήσης μάτια δεν βάλαμε μέσα. Ο Ο.Ι. έκατσε λίγο πιό κάτω σιωπηλός, δε θα τον δώ και ούτε θα μου πεί κουβέντα μέχρι να φτάσω στο σπίτι, τον ξέρω, έτσι είναι, δυνατός και πικρός και αρέσει και στα κοριτσόπουλα. Έχει τουπέ, βεβαίως βεβαίως, και για τον λόγο αυτό μικρές πεταλούδες, σαν την Χ., τρώνε τα μούτρα τους για να βρούνε το θάρρος να του κλέψουν μια ματιά, πόσο μάλλον μιά δεύτερη κουβέντα. Στους φίλους μου δεν τους αρέσει ιδιαίτερα να μετακινούντε. Προτιμούν να κάθοντε σε πλήρη ακινησία επί μήνες, μαζεύοντας σκόνη, ωριμάζοντας, μέχρι να πάρω ξανά εγώ το θάρρος να τους αγγίξω. Και αν καμιά φορά περάσω τυχαία από δίπλα τους τουα ακούω να μου σιγομουρμουρίζουν τα πιό απίθανα σενάρια για να με πείσουν να τους ρίξω ένα βλέμμα. Τα αρχίδια μου θα πάρετε, εγώ κάνω κουμάντο.

Η εκδίκηση, οι ερωτικές προδοσίες, τα ψέματα και οι φιλοδοξίες θα πέσουν στην τσόχα, σε μια παρτίδα όπου δύσκολα θα ξεχωρίσουν οι νικητές από τους χαμένους, τα θύματα από τους θύτες.

"...Έτσι καταλήγουμε να έχουμε όλοι δύο ζωές:
Την αληθινή, αυτήν που ονειρευόμαστε στα παιδικά μας όνειρα, και που εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε, ως ενήλικες, πνιγμένη στην ομίχλη.
Την ψεύτικη, αυτήν που μοιραζόμαστε με τους άλλους, την πρακτική ζωή, την ωφέλιμη ζωή, αυτήν όπου τερματίζουμε στο φέρετρο..."
(F.P.)

Μέσα μου ό,τι αισθάνεται πρέπει να σκέφτεται. Αυτό το αυστηρό «πρέπει» ίσως να εξηγεί πολλά.

Υπάρχει κάτι στα μάτια σου που με κάνει να χαμογελώ