...le petit prince de l'obscurite...: Ιανουαρίου 2004...le petit prince de l'obscurite... by telson

Φαλακρό, Δράμα

Κυριακή, Ιανουαρίου 25, 2004
με ακρίβεια στις: 1/25/2004 12:34:00 π.μ.

Σάββατο 24 Γενάρη 2004, πάνω στον Παππού, στο Φαλακρό της Δράμας

Ποιός σε έβγαλε από τούτα τα χειμερινά μάτια, τα μελαγχολικά και εγκατελειμμένα απο το φως των αστεριών, στεγνη και ατσαλάκωτη;
Θέλησα να σε δώ περήφανο κορμί να μπαίνεις στο λιμάνι μέσα μου, θέλησα να σε δω θρονιασμένη πλάι μου να καθήσεις, δίχως στιγμή να δειλιάσεις γι' αυτή την καταχτητική μου διάθεση.
Αναπολώ τα χαρακτηριστικά σου, το γωνιώδες πρόσωπο, με τα ζυγωματικά εξέχοντα, το φαρδύ στόμα, το ανέκφραστο, σχεδόν υπονοούμενο χαμόγελο σαν οι ματιές μας συναντούν η μιά την άλλη.
Θυμάμαι όλες τις αφές, όλων των χεριών τις καμπύλες, όλους τους ρυθμούς κατοχής σου...
...μα πιό συχνά θυμούμαι 'σένα

έγραψε το τέλσον στις 1/25/2004 12:34:00 π.μ.

| Δημοσίευση | 0 Σχόλια

αποσπάσματα II

Σάββατο, Ιανουαρίου 24, 2004
με ακρίβεια στις: 1/24/2004 02:40:00 μ.μ.

Χτές νόμιζα πως μ' έπιασε ότι χειρότερο απεχθάνομαι. Ζήλια και κτητικότητα. Αλλά δεν ήταν αυτό.
Ήθελα απλά να πειστώ πως μπορείς να ξεπεράσεις τα όριά σου.
Έγινα απαίσιος, απαίσιος, πιο απαίσιος απ' ότι ήσουν κάποτε εσύ.
Ήθελα να σε κάνω να ξεκολλήσεις ή, να με σιχαθείς και να τελειώνει.
Πρέπει να σου μίλησα πολύ, πάρα πολύ κι άντεξες. Πρέπει να ήμουνα αισχρός, αισχρός κι άντεξες. Πρέπει να ήμουνα αδύναμος, αδύναμος και με δέχτηκες. Πρέπει να είχα αποκοπεί κι ακολούθησες. Μα όταν βρήκα τη δύναμη να δώσω τέλος, μου μίλησες.
Είπες πως δεν υπάρχει τέλος, τέλος κι αρχή τ' αυτό. Τώρα ξέρω πως είσαι ο πιο φανταστικός άνθρωπος. Έχεις τεράστια δύναμη. Τώρα ξέρω ότι ξέρεις. Δε σε φοβάμαι μη κυλήσεις. Αφού μπόρεσες να ταπεινωθείς,
αφού μπόρεσες να κυλιστείς, αφού χτύπησες και συ στο μαχαίρι, δε σε φοβάμαι πια.
Πάνπολλες νύχτες μ' έχεις ξεπεράσει.
Δεν έχει σημασία που σου δόθηκα πρώτος εγώ, Δεν έχει σημασία που δε μπορώ να πάω μ' άλλη γυναίκα πια. Δεν έχει σημασία τίποτα πιά.
Ήταν απαραίτητο να γίνει και είναι φανταστικό.
Αυτό σίγουρα δεν τόχω ξαναζήσει. Ή αν το έζησα δεν το θυμάμαι.
Κι ήσουνα δίπλα.

Σήμερα κερδήθηκε ένας άνθρωπος.
Δεν τον κέρδισα εγώ, κερδήθηκε από μόνος του.
Εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον έχασα.
Όμως εγώ το θέλησα να κερδηθεί.

έγραψε το τέλσον στις 1/24/2004 02:40:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 0 Σχόλια

χαρακτήρας

Τρίτη, Ιανουαρίου 13, 2004
με ακρίβεια στις: 1/13/2004 01:27:00 π.μ.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήμουν χαρακτήρας ιδιαίτερα αισιόδοξος, πράγμα που πολλές φορές εξακολουθώ να κάνω με χειρουργική συνέπεια μέχρι και τούτη την στιγμή. Με την παραμικρή ευκαιρία, με το ελάχιστο ερέθισμα, καταφέρνω να βυθίζομαι σε βάθη ζοφερά μελαγχολίας και ανυπέρβλητων σκεψεων αναλύοντας διεξοδικά, άλλοτε και με χιουμοριστική/χυδαία διάθεση την εκάστοτε κατάσταση. Όλα μου φταίγανε, όλα ήταν μάταια, δίχως νόημα και δίχως σκοπό. Δεν υπήρχε στη ζωή μου το γλυκό και νηπενθές φως μιας ανοιξιάτικης λιακάδας, παρά μονάχα η φευγαλέα και σκληρή λάμψη του κεραυνού και της αστραπής, γιατί μονάχα καταιγίδες καταδέχονταν την καρδιά μου και αχανή βαλτοτόπια ήσαν/είναι οι σκέψεις μου! Μόνιμος ένοικος ήταν πλέον η υγρασία στην ψυχή μου κι ενίοτε θέριευε αβάσταχτα, γλιστρούσε και ξεχείλιζε απ' τα μάτια μου. Μέχρι που, κάποτε, άρχισε να μυρίζει μούχλα η αναπνοή μου, ένιωσα πως σάπιζα σαν το κουφάρι του Οινούσαι και του Νέαρχου. Μέσα μου υπήρχε ανέκαθεν πάλη ιδεολογικών συμπερασμάτων, όσπου το έριξα και εγώ στην "ψυχολογία του απέναντι", το να ασχολούμαι με τους άλλους, περισσότερο απ'ότι με μένα, ίσως έτσι πίστευα (και ακόμα πολλές φορες δεν το αρνούμαι) πως θα μπορέσω να καταλάβω το τι ζητάνε απο μένα οι άνθρωποι και όχι τί έχω να τους δωσω...Ποτέ μου δεν διαχώρισα σε κατηγορίες τους γύρω μου, να τους καταλάβω προσπάθησα. Βλέπεις μερικοί αρέσκονται να βρίσκονται σε ομάδες, σε κλίκες, σύνδεσμους, κολλητιλίκια και άλλα εγωιστικοφελή "ιδρύματα"...εγώ πάλι προτιμώ το πλήθος... χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πηγάζει μέσα μου ο εγωισμός...

...είναι φορές που μπορεί και να χάσεις τον στόχο σου, είτε γιατί είσαι τυφλωμένος απο αισθήματα αγάπης και έρωτα, ειτε γιατί είσαι πολύ αφελής να σκεφτείς πως όλα όσα σκέφτομαι εγώ έχουν βάση απλοϊκή...
ΕΓΩ ζήτησα αυτό που ήθελες απόψε, ΕΣΥ το έχασες πίσω απο τις λέξεις που αρνήθηκες να δεις...

έγραψε το τέλσον στις 1/13/2004 01:27:00 π.μ.

| Δημοσίευση | 0 Σχόλια

περί αλκοολισμού

Σάββατο, Ιανουαρίου 03, 2004
με ακρίβεια στις: 1/03/2004 11:51:00 μ.μ.

Όπως πολλές φορές έχω αναφέρει ή πολύ πιθανό να ξέρετε όσοι με γνωρίζετε προσωπικά, πηγαίνω αραιά και πού σ' ένα καφέ/μπαρ του κέντρου....και πίνω. Όχι πολύ. Όχι όσο οι ήρωες της «Κατάη» που καταλήγουν να πίνουν το φεγγάρι, στη Μεσαιωνική Κίνα. Ούτε όσο οι ήρωες του Οζου, που σε ξύλινα παραλληλόγραμμα στο Τόκιο τραγουδάνε και κλαίνε και μιλάνε συνήθως για τα παιδιά που παντρεύονται και φεύγουν και τη στεγνότητα του γήρατος. Πίνω σεμνά, γιατί πριν από λίγα χρόνια με είχε πειράξει και έβγαζα πετέχειες, πίνω αργά για να ρεμβάζω και προ πάντων πίνω μόνος:
θεωρώ, όπως ο Καβάφης, φιλεύσπλαχνο το οινόπνευμα, μπορείς να μιλάς με σκιές και ν' αντέχεις.

Σ' αυτό το μπαρ πηγαίνω χρόνια γιατί οι πότες είναι σοβαροί. Προσδίδουν μια άτυπη θρησκευτικότητα στο μέρος όπου συνήθως πηγαίνω να επαναφέρω μέσα μου πρόσωπα που δεν ζουν ή είναι σαν πεθαμένα. Αυτή η τελετή, που γίνεται αυτοματικά, με μόνο τυπικό τις στερεότυπες κινήσεις του ανθρώπου που βάζει το ποτό, θέλει μια επισημότητα για να αντέξει, διότι κατά βάση είναι γελοία, είναι υπερβολική για μια αμνήμονα κοινωνία σαν τη δική μας. Γελοία, ξεγελοία, την τελώ.

Το τέμπλο που μ' αρέσει θέλω να έχει φώτα, δεν μου αρέσει η εύκολη θεατρικότητα του ημίφωτος. Μ' αρέσει το σκωτσέζικο ουίσκι, το Haig και το Jamesson καθώς και το Oban, ένα πιο άσημο που το πίνω σκέτο. Το ιδανικό μου μπαρ έχει ξύλινη επένδυση, τρόπαια από κυνήγια στους τοίχους, δρύινη μπάρα, την ατμόσφαιρα που υπάρχει στο φιλμ του 1945 « I know where I'm going», συνοπτικά: το πούσι των Highlands. Δεν έχω βρει τέτοιο μπαρ στην Αθήνα. Καμιά φορά, σπάνια πλέον, μετά το μπαρ αυτό, με πιάνει μια σειριακή παρόρμηση και πάω απ' το ένα στο άλλο. Συνήθως καταλήγω σε μέρη που παίζουν λαικά, Αλκαίου και Μαραγκόζη. Τότε η μέθη αποκτάει echo, παύω να ακούω τον εαυτό μου γι' αυτό βαριέμαι γρήγορα.

Όταν πίνω, δεν θέλω ν' ακούω μουσική, ούτε φωνές και χάχανα. Έχει μια κλίμακα και μια βυθιότητα η κατάσταση που απαιτεί ολόγυρα γαλήνη- τη σιγαλιά που επικρατεί πριν από το σεισμό. Μ' αρέσει να στέκομαι στην μπάρα ή να στηρίζομαι όρθιος και να παλινδρομώ σε αδιόρατα οχτάρια, δεν μ' αρέσει να στηρίζω το κεφάλι μου στο χέρι- δείχνει στοχαστικότητα και δεν την έχω.

Αυτό που έχω είναι ένα ποτάμι μες στα μάτια μου, ένα ποτάμι που κυλάει στο βάθος της ρινικής κοιλότητας, ρέει γάργαρα κάτω από το δέρμα του μετώπου μου κι επίμονα, ορμητικά, θέλει να εκβάλλει, να κελαρύσει απ' τα μάτια μου. Δεν το αφήνω.

Το να πίνεις, όταν πίνεις σωστά, είναι μια πράξη ισοδύναμη της φιλοσοφίας. Είναι ένας αναστοχασμός πάνω στα επεισόδια της ζωής σου. Μπορεί να κάτσω 6-7 ώρες σερί κλωθογυρίζοντας ένα όχι, ένα βλέμμα ή ένα άγγιγμα, που διυλίζω την ένταση του, την ξηρότητα του δέρματος, πως έπαλλε το αίμα κάτω από το δέρμα, με τι ταχύτητα μπήκαν ξανά τα χέρια στις τσέπες, κάποια δριμύτητα στην κίνηση και τα λοιπά και τα λοιπά κι απ' όλα αυτά τα εντελώς σωματικά να βγάλω ένα συμπέρασμα συντριπτικό για τη φύση των ανθρώπων και το νόημα του κόσμου, που με αφήνει άναυδο. Άναυδο μέσα στο μπαρ του κέντρου. Χαμένο στη μετάφραση.

Όταν συμβεί αυτό (συμβαίνει μια φορά το δίμηνο), το ποτάμι που κυλάει μέσα στο κεφάλι μου, σπάει το φράγμα του δέρματος και απλώνεται υγρασία. Αρχίζει τότε η γελοιότητα του συναισθηματισμού την κόβω μαχαίρι, φεύγοντας. Έχω ακούσει ιστορίες για ανθρώπους που πίνουν (πίνουν σοβαρά, όπως περιγράφεται) κι αισθάνονται χαρούμενοι στο τέλος. Δεν τις πιστεύω.

Είναι ωραίο να πίνεις. Είναι ωραίο να γυρίζεις στο σπίτι σου μέσα από ολόφωτους δρόμους. Είσαι ανέμελος, αμέριμνος, με ελαφριά συνείδηση αλλά είσαι σχεδόν πάντα μελαγχολικός... ένα πράμα σάν και τώρα, ίσως να ρίξω αυτή τη φορά το φταίξιμο στους Alpha... μόνο αυτή τη φορά.

έγραψε το τέλσον στις 1/03/2004 11:51:00 μ.μ.

| Δημοσίευση | 0 Σχόλια

Φαλακρό, Δράμα

αποσπάσματα II

χαρακτήρας

περί αλκοολισμού

Πληροφορίες