Μου υποσχέθηκα πως θα στρώσω τον πισινό μου, μα δεν πρόκειτε να αναφερθώ σε ιστορίες θαυμαστών πράξεων σε καταστάσεις πανικού. Τους ανθρώπους που παγιδεύονται σε κρίσεις πανικού, ακόμα και αν είναι μόνο γιά μία φορά, τους σκιάζομαι. (de-javu).

Χάνω έδαφος, το νιώθω και το βλέπω. Προσπαθείς να μην είσαι σκάρτος, αλύτης, μυθομανής, επιφανειακός, μα όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά. Δεν ξέρω αν είναι, ο κακός μου, ο καιρός ή κάποιο απωθημένο για όλα τα βράδυα που πέρασα και μοιράστηκα μονάχος περιμένοντας. Έχω την ανάγκη να νιώσω ποθητός, το κάθε μου βήμα, την κάθε μου ανάσα, την κάθε μου κίνηση, την κάθε μου γκριμάτσα. Να νιώσω όπως, δεν καταλαβαίνουν την υπεροχή τους, τα μωρά.

Τις αμαρτίες μου τις είδα και σταμάτησα να παίζω με τους άλλους, δεν έχω πιά να μετανιώνω. Έκτοτε μου πλήρωσα. Πόσο στοίχησαν οι αλήθειες και ο χαμός, τα λευκά ψέματα και οι κακίες, η αδιαφορία και το πείσμα, τα δροσερά φιλιά και τα χαϊδολογήματα, οι ματιές και τα χαχανίσματα, το μολύβι μου το ίδιο; Δεν μπορώ είναι πως δεν ξέρω, είναι που δε δίναμαι να κρίνω...και αυτό το σταμάτησα. Έψαξα απεγνωσμένα να βρώ μέσα στα πράματά μου εκείνα τα υπέροχα μικρά λευκά μπλοκάκια της Skag. Τα εχασα και αυτά, τα άφησα πίσω και δεν με πειράζει. Όχι όσο θα νόμιζα τουλάχιστο. Ήμουν πεπεισμένος ότι πήρα μαζί μου ένα δυό γιατί εδώ δεν τα βρίσκω και πόσο μου την σπάνε τα αντίστοιχα με τις γραμμούλες... είναι σαν να σε πιέζουν να γράφεις σε σειρά. Παλαιότερα είχα την συνήθεια να γράφω σε κύκλους, ξεκινώντας από την περιφέρεια, να συμμαζέψω το μυαλό μου μέχρι το κέντρο. Οι σκέψεις μου τότε νομίζω πως ήταν χειρότερες από την κυκλικότητα της γραφής.

Κατακλείδα... μου μείναν στα χέρια. Αυτοί που με πρόδωσαν και αυτοί που δεν με έκριναν παρά μου πρόσφεραν την απόλυτη εμπιστόσύνη τους. Το έμαθα το μάθημά μου, αυτή την φορά θα διαλέξω την αλήθεια που με βολεύει.

Τρέχει στο σκάλπ μου η ιδέα της εξοχής για ένα ακόμα ταξίδι που σχεδίασα με τόση λεπτομέρια, κάτι δρόμους που τους είχα δει με άλλα μάτια, αθώα, παιδικά, παρθενικά και αγανακτισμένα. Δε θα γκρινιάξω άλλο... ποιός; εγώ... Το έχασα, το έσβησα, μία επιστροφή χρημάτων και ένα γράμμα ήρθαν να μου κλείσουν την συμφωνία.
Ελπίζω... ελπίζω πως την επόμενη φορά θα είναι όλα πιό δυνατά, θα συμπέσει και με γεγονότα, μόνο που αυτή την φορά θα είναι αντίστροφα, εσύ θα έρθεις σε μένα, όχι με ρίσκο, ούτε τυχαία, γιατί θα θές.

Αυτές τις μέρες που ακύρωσα θα μου τις βγάλω από την μύτη, θα πληρώσω... με κρύο ιδρώτα, με ασταμάτητη κίνηση, με μηδέν ένταση... δεν έχει σημασία, θα μου τις βγάλω. Θέλω και εγώ να πάω ένα ταξίδι... στη Φολέγανδρο που ποτε δεν την κατάφερα όταν την είχα στα σκαριά γιατί με έκλεβε κάθε φορά ο σκορπιός της Αιγιάλης. Ζηλεύω, όλους εσάς που με μία σας ματιά βλέπετε την θάλασσα, την πραγματική θάλασσα, όχι αυτή των διαφημίσεων.

Θα πληρώσω σου λέω, να το ξέρεις... με μιά μικρή νότα, με μιά πινελιά στο μπάνιο, με δυο βιδιές στις καρέκλες του σκηνοθέτη και το τραπεζάκι με την ομπρέλα στον κήπο... αυτή που ο Καβαλιώτης χτυπάει το κεφάλι του κάθε φορά που σηκώνεται...

Θα πληρώσω με λίγο σιωπή και ύπνο μόνος... με πολλά κείμενα στο μπλόγκ, στο νέο μου μπλογκ, στο νέο μου μπλόγκ που ένας δυό ανακαλύψανε (...παρακαλώ περιμένετε...), στην νέα αρχή, στην καινούρια ζωή, στο ξεκίνημα που όλο λέω να το κάνω, μα περιμένω πάντα τον ήχο του πιστολιού για να ξεκινήσω...

...όχι γιατί παίζω με τους κανόνες... μα γιατί το μυαλό μου τρέχει πιό γρήγορα όταν τρομάζω...

(και πολύ άργησα)