Τρέχει στο σκάλπ μου η ιδέα της εξοχής για ένα ακόμα ταξίδι που σχεδίασα με τόση λεπτομέρια, κάτι δρόμους που τους είχα δει με άλλα μάτια, αθώα, παιδικά, παρθενικά και αγανακτισμένα. Δε θα γκρινιάξω άλλο... ποιός; εγώ... Το έχασα, το έσβησα, μία επιστροφή χρημάτων και ένα γράμμα ήρθαν να μου κλείσουν την συμφωνία.
Ελπίζω... ελπίζω πως την επόμενη φορά θα είναι όλα πιό δυνατά, θα συμπέσει και με γεγονότα, μόνο που αυτή την φορά θα είναι αντίστροφα, εσύ θα έρθεις σε μένα, όχι με ρίσκο, ούτε τυχαία, γιατί θα θές.

Αυτές τις μέρες που ακύρωσα θα μου τις βγάλω από την μύτη, θα πληρώσω... με κρύο ιδρώτα, με ασταμάτητη κίνηση, με μηδέν ένταση... δεν έχει σημασία, θα μου τις βγάλω. Θέλω και εγώ να πάω ένα ταξίδι... στη Φολέγανδρο που ποτε δεν την κατάφερα όταν την είχα στα σκαριά γιατί με έκλεβε κάθε φορά ο σκορπιός της Αιγιάλης. Ζηλεύω, όλους εσάς που με μία σας ματιά βλέπετε την θάλασσα, την πραγματική θάλασσα, όχι αυτή των διαφημίσεων.

Θα πληρώσω σου λέω, να το ξέρεις... με μιά μικρή νότα, με μιά πινελιά στο μπάνιο, με δυο βιδιές στις καρέκλες του σκηνοθέτη και το τραπεζάκι με την ομπρέλα στον κήπο... αυτή που ο Καβαλιώτης χτυπάει το κεφάλι του κάθε φορά που σηκώνεται...

Θα πληρώσω με λίγο σιωπή και ύπνο μόνος... με πολλά κείμενα στο μπλόγκ, στο νέο μου μπλογκ, στο νέο μου μπλόγκ που ένας δυό ανακαλύψανε (...παρακαλώ περιμένετε...), στην νέα αρχή, στην καινούρια ζωή, στο ξεκίνημα που όλο λέω να το κάνω, μα περιμένω πάντα τον ήχο του πιστολιού για να ξεκινήσω...

...όχι γιατί παίζω με τους κανόνες... μα γιατί το μυαλό μου τρέχει πιό γρήγορα όταν τρομάζω...

(και πολύ άργησα)