...le petit prince de l'obscurite...: περί αλκοολισμού...le petit prince de l'obscurite... by telson

περί αλκοολισμού

Σάββατο, Ιανουαρίου 03, 2004
με ακρίβεια στις: 1/03/2004 11:51:00 μ.μ.

Όπως πολλές φορές έχω αναφέρει ή πολύ πιθανό να ξέρετε όσοι με γνωρίζετε προσωπικά, πηγαίνω αραιά και πού σ' ένα καφέ/μπαρ του κέντρου....και πίνω. Όχι πολύ. Όχι όσο οι ήρωες της «Κατάη» που καταλήγουν να πίνουν το φεγγάρι, στη Μεσαιωνική Κίνα. Ούτε όσο οι ήρωες του Οζου, που σε ξύλινα παραλληλόγραμμα στο Τόκιο τραγουδάνε και κλαίνε και μιλάνε συνήθως για τα παιδιά που παντρεύονται και φεύγουν και τη στεγνότητα του γήρατος. Πίνω σεμνά, γιατί πριν από λίγα χρόνια με είχε πειράξει και έβγαζα πετέχειες, πίνω αργά για να ρεμβάζω και προ πάντων πίνω μόνος:
θεωρώ, όπως ο Καβάφης, φιλεύσπλαχνο το οινόπνευμα, μπορείς να μιλάς με σκιές και ν' αντέχεις.

Σ' αυτό το μπαρ πηγαίνω χρόνια γιατί οι πότες είναι σοβαροί. Προσδίδουν μια άτυπη θρησκευτικότητα στο μέρος όπου συνήθως πηγαίνω να επαναφέρω μέσα μου πρόσωπα που δεν ζουν ή είναι σαν πεθαμένα. Αυτή η τελετή, που γίνεται αυτοματικά, με μόνο τυπικό τις στερεότυπες κινήσεις του ανθρώπου που βάζει το ποτό, θέλει μια επισημότητα για να αντέξει, διότι κατά βάση είναι γελοία, είναι υπερβολική για μια αμνήμονα κοινωνία σαν τη δική μας. Γελοία, ξεγελοία, την τελώ.

Το τέμπλο που μ' αρέσει θέλω να έχει φώτα, δεν μου αρέσει η εύκολη θεατρικότητα του ημίφωτος. Μ' αρέσει το σκωτσέζικο ουίσκι, το Haig και το Jamesson καθώς και το Oban, ένα πιο άσημο που το πίνω σκέτο. Το ιδανικό μου μπαρ έχει ξύλινη επένδυση, τρόπαια από κυνήγια στους τοίχους, δρύινη μπάρα, την ατμόσφαιρα που υπάρχει στο φιλμ του 1945 « I know where I'm going», συνοπτικά: το πούσι των Highlands. Δεν έχω βρει τέτοιο μπαρ στην Αθήνα. Καμιά φορά, σπάνια πλέον, μετά το μπαρ αυτό, με πιάνει μια σειριακή παρόρμηση και πάω απ' το ένα στο άλλο. Συνήθως καταλήγω σε μέρη που παίζουν λαικά, Αλκαίου και Μαραγκόζη. Τότε η μέθη αποκτάει echo, παύω να ακούω τον εαυτό μου γι' αυτό βαριέμαι γρήγορα.

Όταν πίνω, δεν θέλω ν' ακούω μουσική, ούτε φωνές και χάχανα. Έχει μια κλίμακα και μια βυθιότητα η κατάσταση που απαιτεί ολόγυρα γαλήνη- τη σιγαλιά που επικρατεί πριν από το σεισμό. Μ' αρέσει να στέκομαι στην μπάρα ή να στηρίζομαι όρθιος και να παλινδρομώ σε αδιόρατα οχτάρια, δεν μ' αρέσει να στηρίζω το κεφάλι μου στο χέρι- δείχνει στοχαστικότητα και δεν την έχω.

Αυτό που έχω είναι ένα ποτάμι μες στα μάτια μου, ένα ποτάμι που κυλάει στο βάθος της ρινικής κοιλότητας, ρέει γάργαρα κάτω από το δέρμα του μετώπου μου κι επίμονα, ορμητικά, θέλει να εκβάλλει, να κελαρύσει απ' τα μάτια μου. Δεν το αφήνω.

Το να πίνεις, όταν πίνεις σωστά, είναι μια πράξη ισοδύναμη της φιλοσοφίας. Είναι ένας αναστοχασμός πάνω στα επεισόδια της ζωής σου. Μπορεί να κάτσω 6-7 ώρες σερί κλωθογυρίζοντας ένα όχι, ένα βλέμμα ή ένα άγγιγμα, που διυλίζω την ένταση του, την ξηρότητα του δέρματος, πως έπαλλε το αίμα κάτω από το δέρμα, με τι ταχύτητα μπήκαν ξανά τα χέρια στις τσέπες, κάποια δριμύτητα στην κίνηση και τα λοιπά και τα λοιπά κι απ' όλα αυτά τα εντελώς σωματικά να βγάλω ένα συμπέρασμα συντριπτικό για τη φύση των ανθρώπων και το νόημα του κόσμου, που με αφήνει άναυδο. Άναυδο μέσα στο μπαρ του κέντρου. Χαμένο στη μετάφραση.

Όταν συμβεί αυτό (συμβαίνει μια φορά το δίμηνο), το ποτάμι που κυλάει μέσα στο κεφάλι μου, σπάει το φράγμα του δέρματος και απλώνεται υγρασία. Αρχίζει τότε η γελοιότητα του συναισθηματισμού την κόβω μαχαίρι, φεύγοντας. Έχω ακούσει ιστορίες για ανθρώπους που πίνουν (πίνουν σοβαρά, όπως περιγράφεται) κι αισθάνονται χαρούμενοι στο τέλος. Δεν τις πιστεύω.

Είναι ωραίο να πίνεις. Είναι ωραίο να γυρίζεις στο σπίτι σου μέσα από ολόφωτους δρόμους. Είσαι ανέμελος, αμέριμνος, με ελαφριά συνείδηση αλλά είσαι σχεδόν πάντα μελαγχολικός... ένα πράμα σάν και τώρα, ίσως να ρίξω αυτή τη φορά το φταίξιμο στους Alpha... μόνο αυτή τη φορά.

έγραψε το τέλσον στις 1/03/2004 11:51:00 μ.μ.

| Δημοσίευση |

[ back home ]

Σχόλια στη δημσίευση: περί αλκοολισμού