...ο ρυθμός άλλαξε και επιταχύνθηκε. Μια έρημος άσπρη, από χαρτί, ήταν η τελική κατάληξη. Αποστάσεις που είχα διανύσει, πόλεις μακρινές που περπάτησα. Πόλεις αλλόκοτες, που η καθε του γειτονιά έβγαζε σ΄άλλη χώρα, βουνα που σ΄οδηγούσαν σε βουνά, θάλασσες χωρίς όρια.
Δάση κατοικημένα από τα ιερά πνεύματα των Τρόλ, μ΄αγρίμια πιο φοβισμένα και από μένα. Έρωτες πίσω από οδοφράγματα, λαμπάδες εκκλησιάς από μολότωφ, κρεβάτια κοριτσιών που λεηλατησα, σπίτια που μπήκα και έφυγα, κουράστηκα.
Κι ο κάθε δρόμος να σε βγάζει σ΄άλλο δρόμο.
υ.γ.: διαβάζω τα γραπτά σου που και πού από την αρχή, ένα ένα. οι μόνοι Θεοί που σε στηρίξανε ήταν η μουσική και ο δρόμος, αυτός που βάλθηκες να πάρεις μοναχή δίχως το φίλο που χωράει στο τσεπάκι σου. Πάρε μαζί σου ότι θες, μην ξεχάσεις να αφήνεις πετραδάκια...
Δάση κατοικημένα από τα ιερά πνεύματα των Τρόλ, μ΄αγρίμια πιο φοβισμένα και από μένα. Έρωτες πίσω από οδοφράγματα, λαμπάδες εκκλησιάς από μολότωφ, κρεβάτια κοριτσιών που λεηλατησα, σπίτια που μπήκα και έφυγα, κουράστηκα.
Κι ο κάθε δρόμος να σε βγάζει σ΄άλλο δρόμο.
υ.γ.: διαβάζω τα γραπτά σου που και πού από την αρχή, ένα ένα. οι μόνοι Θεοί που σε στηρίξανε ήταν η μουσική και ο δρόμος, αυτός που βάλθηκες να πάρεις μοναχή δίχως το φίλο που χωράει στο τσεπάκι σου. Πάρε μαζί σου ότι θες, μην ξεχάσεις να αφήνεις πετραδάκια...
