Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω σκέψεις, προβληματίστηκα πάλι με κάτι που διάβασα (...γαμώ τα κέρματα σου ρε καθίκι) και είπα να βρώ τρόπο να σκεφτώ καλύτερα, πιο παραγωγικά, πιο εκφραστικά, πιο καλλίγραφα, πιο...πιο..πιο? ώσπου τελικά μπερδεύτηκα, ολότελα. Βαρέθηκα, ειπα να βγώ.
Το ήθελα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, κάπου στις αρχές του Ιούνη, παρακάλεσα, υποσχέθηκα μα τίποτα, κανένα αποτέλεσμα. Την κυριακή πήρα τον Πίκο μου και τρέχοντας στις λιγοστές του αναθυμιάσεις βενζίνης πήγα μιά βόλτα στο Μύλο να δώ επιτέλους την έκθεση του
Μίλο Μανάρα.
Μόνος, δε γαμιέται, θέλω και παρέα; Πάρκαρα στα γρήγορα απ΄έξω και μπήκα φουριόζος με τον φόβο πως δεν θα προλάβω.... σάστισα. Το θέαμα (και η παρουσίαση του) ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα, η στιγμή που ξέρεις πως είσαι στο σωστό χώρο τη σωστή στιγμη. Πόσες φορές ερωτεύεται κανείς πραγματικά; Μία; Καμμία; Εγώ ερωτεύτηκα ξανά...Αρχίζω να πιστεύω πως είμαι μονομανής και μισογύνης, πως οι γυναίκες των ονείρων μου είναι κρυμμενες πίσω από κάθε του πινελιά.
Η κυρία Κλώντια ("Το κουμπί της"), η Γκιουλιβερίνα και σχεδόν όλες οι ηρωίδες του είναι υπάρξεις που βλέπεις στο δρόμο, ίσως όχι, όλες τις φορές, με τις ακριβής αναλογίες. Μερικές μοιάζουν με φίλες μου ή με γυναίκες που θα ήθελα να έχω φίλες/γκόμενες/εραστες όπως θέλεις πές το. Δεν είναι το ηδονικό του κορμιού, είναι κάτι άλλο, ερωτικό και πρόστυχο μα με αρχές, βγαλμένο μέσα από ένα συνετά διεστραμένο πορνογραφικό σενάριο. Μη με παρεξηγήτε, τις λατρεύω τις γυναίκες... να της χαζεύω, μέχρι εκεί πλέον, ο άντρας κότα... παλαιότερα θυμάμαι υπήρχαν εποχές που δεν περνούσε φορά που έβγαινα έξω και να μην γνώριζα και από μία, ψάχνοντας πάντα το ιδανικό, με πρώτο γνώμονα την εξωτερική τους εμφάνιση. Δεν ήταν το σεξ, ούτε και τώρα είναι, η γνωριμία είναι το πιο αισθησιακό κομμάτι.
"Γρήγορα απογοητεύτηκα, το ιδανικό δεν βρίσκεται, φτιάχνεται...έτσι λοιπόν άλλαξα το γνωμικό μου. Μέχρι σήμερα έχω αναπτύξει την απαράμιλλη ικανότητα να μετατρέπω σε ιδανική γυναίκα όποια μου κάθεται. Βολεύει. Αυτή αισθάνεται θεά και εγώ δεν χρειάζομαι σακούλα... Ο καλός ο τζογαδόρος λένε φαίνεται όταν χάνει όχι όταν κερδίζει. Άρα δεν είμαι καλός. Πολλοί γνωστοί, πολλές συναντήσεις, πολλές κουβέντες, καμμία επικοινωνία."Οι άντρες αγαπούν σπανίως και έντονα, οι γυναίκες συχνά και λίγο... τάδε έφη ο Μάκης και αρχίζω να τον πιστεύω...
Αλλό ήθελα να πώ άλλο με βρήκε...
Υ.Γ.:Όσο και αν προσπάθησα δε μπόρεσα να αντισταθώ στην αγορά
των γραμμάτων μιάς Πορτογαλλίδας μοναχής και αν με έπαιρνε θα χτυπουσα και το σκίτσο του Πικάσσο. Κάπου εκεί μεταξύ του μετρήματος, από τα 4500 στα 5000 EURO, κατάλαβα ότι μου έλειπαν 30 σεντς και είπα να μην το πάρω... Όσοι πήγατε νομίζω πως καταλαβαίνετε απόλυτα.
