Ουρλιάζω στην βροχή, στην αρχή το έκανα από ανάγκη, μετά έγινε συνήθεια, τρόπος ζωής. Φεύγω αφήνοντας πίσω μου θόρυβο και έναν απόηχο, κάτι σαν τραγούδι, που σβήνει. Είναι μία φωνή διαμαρτυρίας, μία φωνή μοναξιάς μέσα στο δικό μου σύννεφο.
Εδώ είμαι, φωνάζω. Όχι μόνο τις ωραίες ηλιόλουστες μέρες, όπου όλοι πάνε βόλτα και εκδρομή και χαζολογάνε στα πάρκα, αλλά και τις σκοτεινές μέρες, τις συννεφιασμένες, τις δύσκολες. Όταν έχει λάσπη και μαυρίλα. Εδώ είμαι, έρχομαι και παρέρχομαι - και δεν ξαναπερνάω ποτέ δύο φορές απο το ίδιο σημείο... δεν βρίσκω λόγο.
Ούτε στο ίδιο ποτάμι, ούτε στον ίδιο δρόμο μπορείς να ξαναμπείς, είπε ο Ηράκλειτος.
Ποτάμι ο δρόμος, στην βροχή. Οι τέλειες διαδρομές είναι, συνήθως, μέρα με φως και στις δύσκολες, συναντώ νύχτα με νερό, υγρασία και καθόλου ύπνο. Οι πιο ευεργετικές για την ψυχή, θαρρώ, είναι οι της βροχής, όπως αυτές στο Μάντσεστερ. Αυτό το νιώθω την άλλη μέρα σαν είμαι τόσο κουρασμένος που όταν και αν φτάσω τρέμω καμιά φορά από την υπερένταση. Όμως το άλλο πρωί ξυπνώ με την αίσθηση πως πέρασα ένα ανάστροφα ένα δύσκολο ποτάμι, σαν τους σολωμούς ...περίεργα χαμόγελα στα χείλη.
Έτσι, όσο κινούμαι, τόσο θέλω να φεύγω, να περνάω από δρόμους σκοτεινούς, χειμωνιάτικους και να χάνομαι αφήνοντας πίσω κάτι απο μένα που θέλησα να χαρίσω, όσο μικρό και ασήμαντο.
Ίσως θα την θυμούνται την παρουσία μου λίγες ώρες τα δέντρα και οι θάμνοι και οι δρόμοι που έλιωνα τις σόλες μου σουλάτσάροντας.... μόνο τούτοι
