Μου υποσχέθηκα πως θα στρώσω τον πισινό μου, μα δεν πρόκειτε να αναφερθώ σε ιστορίες θαυμαστών πράξεων σε καταστάσεις πανικού. Τους ανθρώπους που παγιδεύονται σε κρίσεις πανικού, ακόμα και αν είναι μόνο γιά μία φορά, τους σκιάζομαι. (de-javu).

Χάνω έδαφος, το νιώθω και το βλέπω. Προσπαθείς να μην είσαι σκάρτος, αλύτης, μυθομανής, επιφανειακός, μα όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά. Δεν ξέρω αν είναι, ο κακός μου, ο καιρός ή κάποιο απωθημένο για όλα τα βράδυα που πέρασα και μοιράστηκα μονάχος περιμένοντας. Έχω την ανάγκη να νιώσω ποθητός, το κάθε μου βήμα, την κάθε μου ανάσα, την κάθε μου κίνηση, την κάθε μου γκριμάτσα. Να νιώσω όπως, δεν καταλαβαίνουν την υπεροχή τους, τα μωρά.

Τις αμαρτίες μου τις είδα και σταμάτησα να παίζω με τους άλλους, δεν έχω πιά να μετανιώνω. Έκτοτε μου πλήρωσα. Πόσο στοίχησαν οι αλήθειες και ο χαμός, τα λευκά ψέματα και οι κακίες, η αδιαφορία και το πείσμα, τα δροσερά φιλιά και τα χαϊδολογήματα, οι ματιές και τα χαχανίσματα, το μολύβι μου το ίδιο; Δεν μπορώ είναι πως δεν ξέρω, είναι που δε δίναμαι να κρίνω...και αυτό το σταμάτησα. Έψαξα απεγνωσμένα να βρώ μέσα στα πράματά μου εκείνα τα υπέροχα μικρά λευκά μπλοκάκια της Skag. Τα εχασα και αυτά, τα άφησα πίσω και δεν με πειράζει. Όχι όσο θα νόμιζα τουλάχιστο. Ήμουν πεπεισμένος ότι πήρα μαζί μου ένα δυό γιατί εδώ δεν τα βρίσκω και πόσο μου την σπάνε τα αντίστοιχα με τις γραμμούλες... είναι σαν να σε πιέζουν να γράφεις σε σειρά. Παλαιότερα είχα την συνήθεια να γράφω σε κύκλους, ξεκινώντας από την περιφέρεια, να συμμαζέψω το μυαλό μου μέχρι το κέντρο. Οι σκέψεις μου τότε νομίζω πως ήταν χειρότερες από την κυκλικότητα της γραφής.

Κατακλείδα... μου μείναν στα χέρια. Αυτοί που με πρόδωσαν και αυτοί που δεν με έκριναν παρά μου πρόσφεραν την απόλυτη εμπιστόσύνη τους. Το έμαθα το μάθημά μου, αυτή την φορά θα διαλέξω την αλήθεια που με βολεύει.

Τρέχει στο σκάλπ μου η ιδέα της εξοχής για ένα ακόμα ταξίδι που σχεδίασα με τόση λεπτομέρια, κάτι δρόμους που τους είχα δει με άλλα μάτια, αθώα, παιδικά, παρθενικά και αγανακτισμένα. Δε θα γκρινιάξω άλλο... ποιός; εγώ... Το έχασα, το έσβησα, μία επιστροφή χρημάτων και ένα γράμμα ήρθαν να μου κλείσουν την συμφωνία.
Ελπίζω... ελπίζω πως την επόμενη φορά θα είναι όλα πιό δυνατά, θα συμπέσει και με γεγονότα, μόνο που αυτή την φορά θα είναι αντίστροφα, εσύ θα έρθεις σε μένα, όχι με ρίσκο, ούτε τυχαία, γιατί θα θές.

Αυτές τις μέρες που ακύρωσα θα μου τις βγάλω από την μύτη, θα πληρώσω... με κρύο ιδρώτα, με ασταμάτητη κίνηση, με μηδέν ένταση... δεν έχει σημασία, θα μου τις βγάλω. Θέλω και εγώ να πάω ένα ταξίδι... στη Φολέγανδρο που ποτε δεν την κατάφερα όταν την είχα στα σκαριά γιατί με έκλεβε κάθε φορά ο σκορπιός της Αιγιάλης. Ζηλεύω, όλους εσάς που με μία σας ματιά βλέπετε την θάλασσα, την πραγματική θάλασσα, όχι αυτή των διαφημίσεων.

Θα πληρώσω σου λέω, να το ξέρεις... με μιά μικρή νότα, με μιά πινελιά στο μπάνιο, με δυο βιδιές στις καρέκλες του σκηνοθέτη και το τραπεζάκι με την ομπρέλα στον κήπο... αυτή που ο Καβαλιώτης χτυπάει το κεφάλι του κάθε φορά που σηκώνεται...

Θα πληρώσω με λίγο σιωπή και ύπνο μόνος... με πολλά κείμενα στο μπλόγκ, στο νέο μου μπλογκ, στο νέο μου μπλόγκ που ένας δυό ανακαλύψανε (...παρακαλώ περιμένετε...), στην νέα αρχή, στην καινούρια ζωή, στο ξεκίνημα που όλο λέω να το κάνω, μα περιμένω πάντα τον ήχο του πιστολιού για να ξεκινήσω...

...όχι γιατί παίζω με τους κανόνες... μα γιατί το μυαλό μου τρέχει πιό γρήγορα όταν τρομάζω...

(και πολύ άργησα)

Κάποτε γνώρισα μία κοπέλα, το όνομά της είναι Αλήθεια και είναι από τους τύπους που λένε πολύ άσχημα ψέματα.

Μου είπε πως αληθινός μου εαυτός είναι πολύ πιό ενδιαφέρον από τον ψεύτικο κάποιο άλλο, πως ο χρόνος δεν υπάρχει παρά μόνο στα ρολόγια και ότι μπορείς να δείς μόνο μέχρι εκέι που μπορεί να φανταστεί το μυαλό σου.

Έχω εμπιστευτεί την ζωή μου στο θάρρος.
Ο θυμός σου γεμίζει το κενό μου.
Το γέλιο σου με βοηθάει να σκεφτώ.

Κουφάλες, δε θα την πληρώσει κανείς μας πλην εμού.

...νομίζω πως γλυτώνω την μία παγίδα και πέφτω στην διπλανή, την μεγαλύτερη. Τίποτα από αυτά που θα θέλαμε να πούμε, που θα έπρεπε να πούμε, δε θα πούμε. Πως να πείς ό,τι κατάλαβες και ό,τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια. Για το ότι έχεις χάσει τον ύπνο σου και έμεινες πίσω; Ότι υπήρξαν ξημερώματα που ήσουν μόνος σου, κομματιασμένος, στο δρόμο, ενώ όλοι οι συμμαθητές σου κοιμόντουσαν εκείνα τα βράδυα από νωρίς; Τι νόημα έχει να πείς ότι φίλησες ένα σκύλο του δρόμου στο στόμα, μιά μέρα που αγαπούσες όλο τον κόσμο; Ή ότι έχεις δει το νερό της ψυχής σου να χύνεται από τα τρύπια σου γόνατα; Ότι έχεις δεί τα όνειρά σου με τα ίδια σου τα μάτια και δεν έχεις ξεπεράσει ακόμα το σόκ;

Μου το είπανε κάποτε, όταν μου δώθηκε στα χέρια, πως το βιβλίο αυτό είναι ναρκωτικό, σαν το δοκιμάσεις λίγο, το πίνεις ολόκληρο μέσα σε λίγες ώρες και όσο και αν θέλω να παραδεχτώ πως για κάποιο καιρό το έβαλα στην άκρη, υπήρξαν στιγμές που γύριζε ξανά και ξανά στο κεφάλι μου. Σταματημένες ιστορίες, ένα λεπτό πρίν. Όπως ακριβώς με είχανε προειδοποιησει.

Τι νόημα θα είχε να πώ πόσο σκασμό έχω καταπιεί;
Εσύ βάζεις ΒΡ και εγώ στρίβω Golden Virginia.

Σε διάβασα, σε διαβάζω, όχι κάθε μέρα, όχι πάντα, αλλά μερικές φορές σε πιάνω και σε καταπίνω, ώρες ολόκληρες πνιγμένος σε σελίδες, σε χάνω, σε ξαναπιάνω, σε φαντάζομαι να γράφεις και χαμογελάω γιατί από παλιά τα έγραφες σούπερ.

Άλλαξες, όχι στον τρόπο ή σε αυτό που γράφεις, απλά άλλαξες, δε σε έχω δει, δεν θα μπορούσα να ξέρω αλλά το καταλαβαίνω, είναι μάλλον οι σειρά που διαλέγεις να βάλεις τις λέξεις.

Δε ξέρω πως τα πας, τι κάνεις , ποιά είναι η διάθεσή σου, μα μου έδιναν την ικανότητα να μαντεύω μάλλον θα έλεγα ότι είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που ακόμα και μέσα στην θάλασσα της ευτυχίας τους σκέφτονταί κάτι θλιμμένοι, το χαμογελαστοί θλιμμένοι, το με την καλή έννοια θλιμμένοι, νομίζω πως ξέρουμε πια...

Σε διάβασα... σου στέλνω αυτό το γράμμα όχι γιατί σε διάβασα, αλλά γιατί σε διαβάζω.

Όλα τα γραπτά έχουν μια καθυστέρηση, ένα είδους lag που λένε και οι φίλοι οι κομπιούτεραϊζτ και οι άλλοι που ταξιδεύουν πολύ και συχνά. Δε θα ήταν δυνατον να μην ισχύει κάτι τέτοιο εκτός αν κάποιος από εμάς έχει το θαυματουργό εργαλείο παραδόξου της ολογραμματικής συσχέτισης αναδρομής μετατόπισης ολκισμού Οκομούρα-Χάτα...(μερσι εβρι).

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις μια (κωλο)κατάσταση, όχι μόνο στιγμιαία αλλα διαρκώς, είτε αυτό είναι έρωτας, βλακεία, χαζοχαρουμενιά, αηδία κ.λ.π. και ενώ βλέπεις γύρω σου κόσμο με εφτάμιση τσαχπινιές να καταφέρνουν τα πάντα εσυ αναρωτιέσαι "τι σκατα".

Όταν κάποιος σε αγαπάει όμως, το όνομά σου στο στόμα του ακούγεται διαφορετικό, νιώθεις πως το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα τους...η αγάπη σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένος... κουράστηκα αλλα δεν σταμάτησα να χαμογελάω, ΠΟ-ΤΕ.

Κάποια ψυχή μου είπε κατά γράμμα:

"ήθελα να σου πώ πως μερικές φορές αναρωτιέμαι αν στη θέση του μυαλού έχεις φωτογραφική μηχανή ή κινηματογραφική ταινία, γράφεις με εικόνες πολλές μέσα σε λίγες λέξεις"

Βρήκα την δικαιολογία μου, πρέπει να ολοκληρώσω την "ταινία" για να την βγάλω στο κοινό... να με συγχωρείτε που δεν γράφω πιό συχνά...το ότι δεν γράφω δεν σημαίνει πως δεν υπάρχω, μένω και λίγο αφανής να μη με βαριέστε.