Στον ακρωτηριασμό του κορμιού όταν το κρεββατι ορφανεύει και η παρουσία του άλλου στοιχειώνει τη θλίψη σου με φαντάσματα - εικόνες που έχουν μείνει, δε φοβάμαι. Αυτή έρχεται πάντα απρόσμενα και επίμονα παίζοντας παιχνίδια με τα δικά μου όνειρα. Σε περιόδους καθολικής ανορεξίας για όλα, έβρισκα καταφύγιο στο δρόμο και μέσα στον εξεφτελισμό του μοναχικού μου δείπνου. Νοσταλγούσα πάντα αυτό που ποθούσα μα δεν κατάφερα με την απραξία μου ή λόγω καταστάσεων να έχω. Γι' αυτό και μ' άρεσε να γυρίζω άσκοπα, να γράφω στίχους, ελλείψη συνομιλητή. Όλα ήταν έξω από μένα. Μετά έπαψα να βλέπω. Δεν ήταν ακριβώς σκοτάδι, ήταν ένα περίεργο φώς που ποτέ δεν είχα ξαναδεί. Τα κβάντα του κορμιού μου απελευθερωμένα. Τούτη η συντροφιά τελικά δεν μοιάζει τόσο τρομερή.

Αισθάνθηκα πως είχα ακόμα κάποια απόσταση να κάνω, κάποιο πέρασμα που με τραβούσε σε κάτι καινούριο. Τα παλιά χάθηκαν, ήμουν πουλί, ψάρι δίχως μνήμη. Βρέθηκα σ' αλμυρό νερό, διάφανο μέχρι κάτω, κόλπος και θάλασσα, ίδια αλμύρα, ίδια έκταση. Ατάραχα, ήσυχα, ευδαίμονα, το πεδίο του δυνατού είχε εξαντληθεί. Αυτή την φορά ήταν διαφορετική από τις άλλες και τα πυρά του έρωτα τυφλά. Ένας πόλεμος μπορεί να μοιάζει παιχνίδι όταν είσαι παιδί μα ο έρωτας είναι το τελευταίο όριο χωρίς κανόνες πριν ενηλικιωθείς.

Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήρθες όσες φορές και αν περασα από τα στέκια σου, δεν το σήκωσες όσες φορές και αν πήρα. Κρίμα...

Έρωτας και θάνατος έχουν την ίδια αναμονή.
Μόνο που δεν είναι το ίδιο συνεπείς.