Δεν με φοβίζει να χάνομαι στις σκέψεις μου, με φοβίζει περισσότερο να μην έχω τον χώρο και τον χρόνο να χάνομαι σε αυτές όσο θέλω ή έχω ανάγκη.
Κακά τα ψέματα, όταν υπάρχουν σκέψεις να κάνεις, τι κάνεις όπου και όπως και νά' σαι. Μέσα όμως σε μια καθημερινότητα αστική, δραστήρια και καταιγιστική, οι σκέψεις δεν μπορούν, πως να το πω, να "απογειωθούν" όσο χρειάζεται. Ή συμβαίνει το άλλο...οι "καλές" και ουσιαστικές ή θετικές σκέψεις πολλές φορές έρχονται σε δεύτερη μοίρα γιατί μπλοκάρονται από άλλες σκέψεις, trivial και διεκπεραιωτικές, του εδώ και του τώρα.
Στο ταξίδι, σε κάθε ταξίδι, ιδιαίτερα σε ένα ταξίδι συνεχούς κίνησης όπως αυτό με αυτοκίνητο το καταπιεστικό εδώ-και-τώρα χάνεται, χάνεται η αίσθηση του τεμαχισμένου χρόνου και του οριοθετημένου χώρου και τη θέση τους παίρνει η απεραντοσύνη. Το ίδιο συμβαίνει και σε συνθήκες αντίθετες, δηλαδή συνθήκες πλήρους ακινησίας. Ο χρόνος και ο χώρος ανοίγουν και γίνονται τεράστια, τόσο τεράστια που πια δεν έχουν σημασία, γίνονται ελαφριά, τόσο ελαφριά που παύεις να τα νοιώθεις. Και νοιώθεις ελεύθερος και είναι όμορφα και εθίζεσαι και θέλεις να το κάνεις ξανά και ξανά.
Επιστρέφω και αυτό δεν είναι υπόσχεση, είναι απειλή...
υ.γ.: ...ναι, ξέρω, στα @@ σας, μα μην πεί κανείς ότι δεν προειδοποίησα...
Κακά τα ψέματα, όταν υπάρχουν σκέψεις να κάνεις, τι κάνεις όπου και όπως και νά' σαι. Μέσα όμως σε μια καθημερινότητα αστική, δραστήρια και καταιγιστική, οι σκέψεις δεν μπορούν, πως να το πω, να "απογειωθούν" όσο χρειάζεται. Ή συμβαίνει το άλλο...οι "καλές" και ουσιαστικές ή θετικές σκέψεις πολλές φορές έρχονται σε δεύτερη μοίρα γιατί μπλοκάρονται από άλλες σκέψεις, trivial και διεκπεραιωτικές, του εδώ και του τώρα.
Στο ταξίδι, σε κάθε ταξίδι, ιδιαίτερα σε ένα ταξίδι συνεχούς κίνησης όπως αυτό με αυτοκίνητο το καταπιεστικό εδώ-και-τώρα χάνεται, χάνεται η αίσθηση του τεμαχισμένου χρόνου και του οριοθετημένου χώρου και τη θέση τους παίρνει η απεραντοσύνη. Το ίδιο συμβαίνει και σε συνθήκες αντίθετες, δηλαδή συνθήκες πλήρους ακινησίας. Ο χρόνος και ο χώρος ανοίγουν και γίνονται τεράστια, τόσο τεράστια που πια δεν έχουν σημασία, γίνονται ελαφριά, τόσο ελαφριά που παύεις να τα νοιώθεις. Και νοιώθεις ελεύθερος και είναι όμορφα και εθίζεσαι και θέλεις να το κάνεις ξανά και ξανά.
Επιστρέφω και αυτό δεν είναι υπόσχεση, είναι απειλή...
υ.γ.: ...ναι, ξέρω, στα @@ σας, μα μην πεί κανείς ότι δεν προειδοποίησα...
