Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις
για όσα περάσανε χθες
χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά
Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει
κατέβα να πάμε πεζοί
εκεί που ο καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά
τον πόλεμο μισώ κι απ τη ζωή αποζητώ
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να με είχες πάρει αγκαλιά
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά
Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσανε χθες
δανείσου και συ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
κι αν χάνεις αυτό που σε ζει
δεν έφταιξες μόνον εσύ
αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά
τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά
να δεις μικρέ μου τη χαρά
πως μαλακώνω σα δε μου μιλάς σκληρά
Νικόλας Άσιμος

• Έγραψε τη Τετάρτη, Δεκεμβρίου 14, 2005 9:34:00 μ.μ. | η/ο  Ανώνυμος

εγώ πάντα νόμιζα ότι άμα ξέρεις στοιχειωδώς πού θέλεις να πας, ακόμα κι αν σε βάλουν σε μια πολυθρόνα και σε στριφογυρίσουν, όταν σε σταματήσουν θα βρεις τον προσανατολισμό σου. Συνεπώς, τα πετραδάκια τα αφήνουμε για το παραμύθι.

Εδώ γύρω θα 'μαι.

• Έγραψε τη Σάββατο, Δεκεμβρίου 17, 2005 11:08:00 μ.μ. | η/ο  Areth

Μην χαθεις ματια μου

• Έγραψε τη Δευτέρα, Δεκεμβρίου 19, 2005 9:51:00 μ.μ. | η/ο  Νίνα

..ειμαστε υπουλα πλασματα...

Αυτοκτονουμε χωρις να το καταλαβουμε..........

• Έγραψε τη Δευτέρα, Δεκεμβρίου 19, 2005 9:52:00 μ.μ. | η/ο  Νίνα