«...Να δίνεις σε κάθε συγκίνηση μιά προσωπικότητα, σε κάθε κατάσταση ψυχής μία ψυχή... F.S.»

Σήμερα η μέρα είναι διαφορετική από τις άλλες, όχι σαν αυτές που νιώθω πως δεν έχω κάνει τίποτα, σε επιθυμητό βαθμό τουλάχιστο. Δεν κοιμήθηκα πολύ, δεν έφαγα πολύ, δεν ήπια πολύ...μα τίποτα δεν με αγγίζει. Θαρρείς και ξημέρωσε άλλος ήλιος το πρωί και ...ξέρω γω... αρχίζω να καταλαβαίνω τα πράγματα που με γεμίζουν χαμόγελα, τα βρίσκω μπροστά μου, ίσως εκεί να τα είχα παντα μα δε τα έβλεπα, συνειδητά και υποσυνείδητα. Κλείνω μάτια, ανοίγω μυαλό. Πάλι χαμογελώ, τελικά φίλτατοι δεν είμαι, όπως πολλοί πιστεύευτε, θλιμμένος σε βαθμό μιζέριας με τον ίδιο τρόπο που όλοι οι κινέζοι δεν ξέρουν καράτε.

Επέστρεψα, άδειος από όλα. Άδειος μα όχι κενός. Δε ξέρω αν γέμισα τις μπαταρίες μου στις ακτές του Αιγαίου, στην Ίκο και την Πεπάρηνθο, είναι βλέπεις δύσκολο να σπάς τα ξύλινα σπαθιά σου. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που θα πρέπει να καταλήξω το επόμενο καλοκαίρι, να δώ αν θα αντέξω τον φετινό χειμώνα, μόνο έτσι θα το μπορέσω να απολογισω.