This body would be translated into the appropriate locale.

Ιστός
Μουσικές και σαματάς
ξεφυλλίσματα
Τα Meta

 m monitor

Kinja, the weblog guide

Powered by Blogger

eXTReMe Tracker

Μπορώ

Κυριακή, Ιουλίου 31, 2005
με ακρίβεια στις: 7/31/2005 12:31:00 μ.μ.

Έχω μια ανελέητη συνείδηση του νήματος της ζωής μου και θα μπορούσα να θυμηθώ όλα τα άσχημα πράγματα που μου συνέβησαν σε αντίθεση με τα όμορφα. Νιώθω τον εαυτό μου σε μιά ευθεία, την οποία αισθάνομαι πίσω από την πλάτη μου, ακόμα και όταν δεν κοντοστέκομαι να κοιτάξω πίσω. Είναι σκοτάδια που θέλω να βγάλω από μέσα μου. Νομίζω τώρα πλησιάζω τα σκοτάδια με περίσσια συνείδηση ή καλύτερα με περίσσια αγωνία για συνείδηση.

Εμείς μπορέι να τα καταφέρνουμε να ζήσουμε αλλιώς, με αξιοπρέπεια, με ελεύθερη σκέψη και με την προσωπική τους ηθική ανέγγιχτη.

Είναι στην άλλη μου φύση, η δικαιολογία μου, η "πιπίλα" μου πως μπορώ να συχωρέσω τα πάντα, μα δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα.

έγραψε το τέλσον στις 7/31/2005 12:31:00 μ.μ. | Δημοσίευση |

[ back home ]

Σχόλια στη δημσίευση: Μπορώ
Μικρή μου σαδίστρια, έχω πάρει διδακτορικό με distinction πάνω στο θέμα του "κάνω τον μαλάκα"... μην σου πώ ότι έκανα και μερικά χρόνια post-doc...
 

Κάποιος κάποτε μου είπε: Ζήσε. Ξέχασέ με.
Του είπα ότι ζω γιατί τον θυμάμαι. Κι επειδή ζω, και επέζησα μετά από αυτόν, μπορώ να τον θυμάμαι και να προτιμώ να τον νοσταλγώ παρά να τον ξεχάσω για πάντα.
Να συγχωρέσω τι; κι αν μου ζήτησε συγνώμη ύστερα από πολύ καιρό, πάλι δεν τη δέχτηκα, τουλάχιστον δεν του το είπα...έκανα και γω τον μαλάκα, μέχρι που δεν είχαμε τι άλλο να πούμε.
 

Mωρέ,να σου πω κάτι;
Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί.
Αν κάτι είναι να γίνει παρελθόν, πάει να πει δεν ήταν όπως έπρεπε. Σε κάθε του διάσταση. Ή, αν ήταν, μάλλον για κάποιο λόγο ήταν προτιμότερο να τελειώσει. Για να το διαδεχτεί κάτι άλλο. Ή για να μην το διαδεχτεί απολύτως τίποτα, αν δεν είσαι έτοιμος.
Δεν ξέρω. Μια αίσθηση.
Γιατί είμαι πεποισμένη ότι τα πέπλα μυστηρίου, που δεν αφήνουν να πέσει φως, δεν είναι και πολύ παραγωγικά.
 

Ήταν προτιμότερο να τελειώσει, δεν ήσουν/ήταν/ήσασταν έτοιμοι να το δεχτείτε και να το αναπτύξετε.

Εκτώς από το να δεχόμαστε συγνώμες, θα έπρεπε να ζητάμε και από τον εαυτό μας, για τα πράγματα στα οποία σίγουρα σφάλαμε και εμείς.

Πάντα ξεκινάει κάτι άλλο.
Πάντα από τις στάχτες μιας φωτιάς γεννιέται μία άλλη (μην με πάρετε για εμπρηστή μέρες πού'ναι όμως....)

Γιατί πάντα ψάχνουμε τα άκρα, που πονάνε, και δεν βλέπουμε την μέση οδό; (Ρητορική ερώτηση, ή αλλοιώς: Δάσκαλε που δίδασκες...)

Ποτέ δεν θέλω να ξεχάσω. Nα μην πονώ θέλω. Και αυτό, με προσπάθεια το πετυχαίνω.
Και μετά μένει απλά μια πικρία: Γιατί έτσι;
Μια λύπη: Κρίμα...
Και μετά έρχετ' η άνοιξη. Και οι αναμνήσεις με κάνουν καλύτερο.
 

πεπεισμένη* :Ρ
 

Όχι απλά bygones, αλλά και ψεκασμένα με baygon (για να μην έχουμε φαινόμενα κατσαρίδας) ;-)