Αυτό ρε τέλσονα αυτό.

Γιατί πάντα εμείς στο φινάλε αυτομαστιγωνόμαστε, ασχέτως της άλλης πλευράς και ασχέτως του ποιος και τί φταίει;

(Για να μην γίνει παρεξήγηση, με το εμείς, δεν εννοώ οι άντρες, εννοώ ένα μικρό υποσύνολό τους στο οποίο ανήκουμε εμείς)

• Έγραψε τη Παρασκευή, Ιουλίου 29, 2005 6:08:00 μ.μ. | η/ο  Unknown

"Τι κι αν σε κάστρο απάτητο
ο άνθρωπος το νού διπλά κλειδώνει
Με πόδι αλαφροπάτητο
η αγάπη του σαν άνοιξη ζυγώνει

...

Τι κι αν φορείς πουκάμισο
που ως το λαιμό κουμπώνει
Απ'τα κουμπάκια ανάμεσα
ο έρωτας τρυπώνει"
(Λ. Νικολακοπούλου)

Ούτε κάστρα, ούτε πουκάμισα μπορούν να μας προστατέψουν... ο ίδιος μας ο εαυτός είναι λίγο δύσκολο... μόνο το ταίρι ίσως μπορεί να κάνει κάτι.

• Έγραψε τη Σάββατο, Ιουλίου 30, 2005 8:35:00 μ.μ. | η/ο  Pegasus

Bγαίνει
η αλήθεια
κι εσύ θέλεις να βγει η ψυχή.
Μα αυτή, ξέρεις πώς έχει μπει;
θα σου πω τι λένε οι άραβες: λένε, πως όταν ο θεός έφτιαξε τον πήλινο αδάμ, η ψυχή δεν ήθελε να μπει μέσα του. υποψιαζόταν φαίνεται πόσο θα πονούσε....
τότε ο θεός έκανε μια πονηριά: έβαλε έναν άγγελο μουσικής να τραγουδάει μέσα στο πήλινο σώμα
τότε η ψυχή το άκουσε, το αγάπησε, και μπήκε.
μετά δεν μπόρεσε ποτέ να ξαναβγεί.
η ψυχή μπορεί και κουβαλάει το πήλινο σώμα παντού. μαζί με το πήλινο σώμα κουβαλάει και το σταυρό του σώματος, που έχει πολλά χρώματα, πολλούς κόμπους, πολλά δάκρυα, πολλά χαμόγελα, και κυρίως κάτι χαμοτράγουδα που κάνουν τον πηλό λευκό και λαμπροφόρο μάρμαρο. φρίκη ένα πράμα. μα αυτό είναι πολύ μακριά. τόσο που κανείς δεν μπορεί να το φέρει πιο κοντά ή πιο μακριά απ' αυτό που είναι. κι όσες βλακείες κι αν λέω, το σταυρό μας τον κουβαλάμε όλοι μας, και τον αντέχουμε.
σε φιλώ

• Έγραψε τη Κυριακή, Ιουλίου 31, 2005 3:59:00 μ.μ. | η/ο  Xνούδι