Το τελευταίο καιρό γυρίζω πίσω, διαβάζω συνεχώς, κάτι που έχω να το κάνω χρόνια, από παιδί. Θαυμάζω τον αφηγηματικό τρόπο γραφής που ρέει περιγράφοντας κάτι που θα μπορούσε να κριθεί ως "αστικός μύθος¨. Τα πάντα καταλήγουν εκεί που ξεκίνησαν, στις γυναίκες... και στους άντρες.

Η συμπεριφορά των και η εναντίωση τους... η δράση και η αντίδραση, τα πράματα είναι θαρρώ πολύ πιό απλά.

Μπορεί μερικοί άντρες να μην είναι εφικτό να εξημερωθούν. Ίσως να πρέπει να τρέχουν σαν τρελοί μέχρι να βρούν κάποια, το ίδιο τρελή για να τρέχουν μαζί. Μα ξαφνικά και απρόσμενα, οι σκέψεις τους απέκτησαν βάθος, σαν να ωρίμασαν με μιάς και βγάλαν συμπεράσματα και πιάσαν γρήγορα γρήγορα μελάνι να ερωτευτούν με το χαρτί μιας και δεν τόλμησε τίποτα άλλο να προφτάσει να τους ακουμπησει.

Από τότε άλλαξαν χέρια. Αλλαξαν αγκαλιές, άλλαξαν μυαλά, σπίτια, δουλειές, αγάπες. Πήραν σκούνα, ταχύπλοο, πύραυλο, όμως πάντα έχουν καβάτζα μια χάρτινη βαρκούλα, την γραφή. Όταν τα πράγματα στενεύουν , τη βγάζουν στο λιμάνι και νιώθουν πάλι ζωντανοί γιατί για ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν βουλιάξει, επιπλέει. Κι ας είναι μικρή, ασήμαντη, χάρτινη, φοβισμένη...

Εγώ αλλάζω μόνο τα μαλλιά μου τόσο συχνά γιατί στην ουσία δεν μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι.

Μέσα σε αυτή την έρημο των χιλιάδων γαμο-bits δε θα μπορούσα να φανταστω πως θα έβρισκα ανθρώπους τόσο ταυτόσημους έστω και αν παριστάνουν πως δεν είναι.

Μ. σ' ευχαριστώ γι' αυτό που έγραψες, συμπλήρωσε αυτό που ήθελα να δηλώσω...