This body would be translated into the appropriate locale.

Ιστός
Μουσικές και σαματάς
ξεφυλλίσματα
Τα Meta

 m monitor

Kinja, the weblog guide

Powered by Blogger

eXTReMe Tracker

παράδοση

Τρίτη, Ιανουαρίου 11, 2005
με ακρίβεια στις: 1/11/2005 11:33:00 μ.μ.

Οι πολυφωνικές μπάντες μου άρεσαν από παλιά, κολλημένος με την παράδοση, ποτέ όμως παραδοσιακός σαν τύπος, σαν το δισκάκι που μου έκαψε η Αρετή και άκουγα στο αυτοκίνητο.. ταξιδιάρικο. Έτσι και την κυριακή από τις 06:00 άκουγα την πολυφωνία, ανακάλυψα δε πως ή αγαπημένη μου θεία, η Βάια, είναι επαγγελματίας του είδους. Την καλούν, λέει, σε ανάλογες περιπτώσεις για να προσφέρει τις μαγικές τις νότες, να σκαρφίζεται στιχάκια, επι τόπου, και ας μην θέλει να θυμάται αυτά τα λόγια.

 Κηδεία, μαζεύτηκε όλο το χωριό, όλοι τους είπαν πως ήτανε μικρή, πολυφωνία το μοιρολόι, πολυθρήνία στα μάτια και τα πρόσωπα. Ο Ζήσης διαλύθηκε σε ένα τέρμενο, χτές του είπε η Αθηνά στο τηλέφωνο πως θα έρθει οπωσδήποτε το σάββατο. Δεν κατάλαβε παρά μόνο όταν έφτασε σπίτι να την βρεί πιό κρύα και από το αγιάζι που έτρωγε καθημερινά στα +73:00 στην Μελίτη όταν με το ζευγάρι του τον Πάσχο (κάπου το έχω ξαναπεί) τραγουδούσανε καίγοντας ηλεκτρόδια.. από 2½ μέχρι "μπαζούκας".

Έτρεξα να συνοδεύσω την Αθηνά στο καινούριο της σπίτι παρέα με τον Κωστή που ήρθε από την Κώ να βρεί την γυναίκα που ποτέ δεν συμπαθούσαμε ιδιαίτερα σαν παιδιά, μα μας μεγάλωνε κάθε κυριακή και γιορτές που μαζευόμασταν στην παλιά αυλή ένα τσούρμο αλητάκια, ξυπόλυτα να κυνηγήσουμε τις κότες με σφεντόνες. Αγόρια και κορίτσια μαζί, όλοι μια παρέα, ένα σόι, είμασταν η δικιά μας φαμίλια. Την γυναίκα που μας μπούκωνε με φρέσκιες πίτες και φέτες μαρμελάδα δεν θα την ξαναδώ, όχι τουλάχιστο σε αυτή την ζωή. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έπεσε βαρύ στα χέρια μου, το φέρετρο ή το δάκρυ που πότισε το μαύρο πουκάμισο σαν την σήκωσα από το μέρος της καρδιάς.
Θυμώνω, μα ο θυμός μου φεύγει... οι άνθρωποι φεύγουν, στενοχωριέμαι για αυτούς που μένουν πίσω. Πρώτη μου φορά είδα κάποιον να στερεύει από δάκρυα.

Το ίδιο βράδυ, καμπόσες ώρες αργότερα, νομίζω ερωτεύτηκα.
Την λένε Μαρία. Με κοίταξε και έκανε το πρόσωπό μου να γελάσει χωρίς να ντραπώ. Η ίδια δεν το ξέρει, ο φίλος μου γέλασε στην εξομολόγηση μου... "εσύ δεν θα ερωτευτείς αν δεν σου δώσω την άδεια, σε έχω ταγμένο..."

Ρε Μάκη, θυμάσαι εκείνη το κορίτσι...; Δεν έχει πιά κόκκαλα..., την βρήκα και σου ζητώ την άδεια, έστω και άνευ αποδοχών...
Σε σκέφτομαι και σε φιλώ καληνύχτα, ίσως να μην πρόλαβα να στείλω μύνημα αλλά ελπίζω να σου έλυσα τις απορίες. Να μην ζηλεύεις, δεν χρειάζεται.


έγραψε το τέλσον στις 1/11/2005 11:33:00 μ.μ. | Δημοσίευση |

[ back home ]

Σχόλια στη δημσίευση: παράδοση