Άσκοπα ιδροκοπώ κουρασμένος σε πλοία και λιμάνια, με σαρκάζουν οι χοντρές σκουριασμένες αλυσίδες της άγκυρας και τα ανάλαφρα ρούχα ενός παλαίουρα που προσπαθεί να τα βγάλει και αυτός πέρα με την μέρα, με το σιγοκαιή ήχο της μηχανής, τη σκιά του χτύπου ενός ρολογιού...
με τα δευτερόλεπτα να μετράνε αντίστροφα... « ...19 και απόψε ρε ποντίκι... »
Αλλά ήταν πάντα έτσι;
περήφανα επακόλουθα μεταπολεμικών περιόδων, μετά ανακάλυψα την Ελλάδα, ένα παιδί, εσένα και ένα δελφίνι...
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΚΟΜΑ στην άκρη ενός βράχου
ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ενός πλοίου με άσπρα πανιά ...
με τα δευτερόλεπτα να μετράνε αντίστροφα... « ...19 και απόψε ρε ποντίκι... »
Αλλά ήταν πάντα έτσι;
περήφανα επακόλουθα μεταπολεμικών περιόδων, μετά ανακάλυψα την Ελλάδα, ένα παιδί, εσένα και ένα δελφίνι...
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΚΟΜΑ στην άκρη ενός βράχου
ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ενός πλοίου με άσπρα πανιά ...
