Κάποια μέρα θα γράψω τα απομνημονεύματά μου, έχω δεί ΤΟΣΟ έντονες καταστάσεις, μαζί σου, με τα ίδια ρούχα και με άλλα, που όλοι όσοι τα διαβάσουν θα σκεφτούν πως είναι ψέματα, πως ΔΕΝ χωρά τόση κακία στον κόσμο και ΔΕΝ θα με παραξένευε το σχόλιο αυτό ή αν τα έβλεπα μυθιστορήματα. Βαθιές ανάσες, χαμηλά το βλέμμα (και ας "άνω θρώσκω"), δειλά χαμόγελα, έρωτας μυρωδιά μα πού τέτοια τύχη. Μέσα σε δυό χάντρες καθρεφτιζομαι και φεύγω σαν λεωφορείο που ποτέ δεν είναι εκεί όταν το χρειάζεσαι, διαδρομή ρολόι, Πλατεία θλίψης - Μοναξιά, πάντα αμφίδρομα και κυκλικά, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά...
Μπορεί στα λόγια να είμαι καλός, στην πράξη θαρρώ πως μπορώ και καλύτερα...
τέλος καλό, και απόψε, όλα καλά... τέλος κακό;
Μπορεί στα λόγια να είμαι καλός, στην πράξη θαρρώ πως μπορώ και καλύτερα...
τέλος καλό, και απόψε, όλα καλά... τέλος κακό;
